🎴 Prawa Dziecka Z Adhd W Szkole

1. Powitanie zebranych i przedstawienie tematu spotkania. Chciałabym serdecznie powitać uczniów, dyrekcję i nauczycieli na dzisiejszym apelu. Spotkaliśmy się, aby omówić prawa i obowiązki dziecka. Mam nadzieję, że przygotowana przez klasę IIIa inscenizacja przybliży wam ten temat. Minęło 60 lat od uchwalenia Powszechnej
W SKRÓCIE: Warsztat doskonalący dla nauczycieli wychowania przedszkolnego, nauczania zintegrowanego, pedagogów wspierających, specjalistów terapii pedagogicznej oraz rodziców dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Podczas intensywnego warsztatu odpowiemy na pytania: - Jak rozpoznać niepokojące objawy i właściwie zdiagnozować hiperaktywność - Na co zwrócić uwagę prowadząc pogłębiony wywiad i obserwację dziecka - Które metody stosowane przez specjalistów są najbardziej efektywne w pracy z dziećmi - Jakie zabawy i ćwiczenia w największym stopniu motywują dzieci z nadpobudliwością psychoruchową do pracy - W jaki sposób wyzwolić potencjał rozwojowy w dziecku Trafnie zdiagnozujesz objawy nadpobudliwości – dowiesz się, czym tak naprawdę jest nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi Zaspokoisz potrzeby dziecka z ADHD uwzględniając jego deficyty Dowiesz się, jak zapobiegać pojawieniu się objawów i w jakich sytuacjach się one nasilają Wprowadzisz do pracy z dzieckiem proste i skuteczne zabawy na poprawę koncentracji, uspokajające i rozwijające umiejętność pracy w grupie Szczegółowe opisy ćwiczeń Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Artykuły merytoryczne Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Scenariusze zajęć Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Dostęp 24/7 Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Test końcowy Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Certyfikat Poświadczający ukończenie kursu Poświadczający ukończenie kursu Moduł 1. Diagnoza trudności dziecka - jak właściwie rozpoznać nadpobudliwość psychoruchową + Jakie są przyczyny zespołu nadpobudliwości psychoruchowej – rola czynników genetycznych oraz czynników zewnętrznych Jak rozpoznać objawy ADHD u dzieci i młodzieży w różnym wieku – w jaki sposób różnicować objawy nadpobudliwości i zachowania niepożądane Dziecko nie słucha, notorycznie coś gubi, jest rozkojarzone – kiedy takie zachowanie jest w granicach normy, a kiedy wykracza poza nią Nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi – czym się charakteryzują i jak je trafnie zdiagnozować, by nie zlekceważyć żadnego aspektu funkcjonowania dziecka ✔ Gotowe narzędzia obserwacyjne informacje dodatkowe o uczniu, arkusz obserwacji: częstotliwość i nasilenie obserwowanych zachowań, wskazówki do pierwszego wywiadu z rodzicami ucznia, schemat pierwszej rozmowy, ulotka dla rodzica – jak rozpoznać ADHD u dziecka. Moduł 2. Metody pracy z dzieckiem z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD) + Za pomocą jakich metod i form pracy pracować z dzieckiem z ADHD w szkole i w domu – na co zwracać uwagę, a czego starać się unikać biorąc pod uwagę otoczenie dziecka, harmonogram dnia i organizację czasu W jaki sposób opracować plan działań wspierających oraz systemy kontroli behawioralnej dla ucznia z ADHD – w podziale na zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność Jak komunikować się z dzieckiem z nadpobudliwością, by przekazywany komunikat przyniósł oczekiwany efekt – jakich słów używać oraz w jaki sposób wydawać polecenia, zwracać uwagę dziecku i je nagradzać Zestaw ćwiczeń do pracy z dzieckiem z ADHD Zabawy poprawiające koncentrację uwagi Zabawy o charakterze uspokajającym Zabawy pomagające mówić o swoich emocjach i potrzebach Zabawy poprawiające umiejętność radzenia sobie z impulsywnością ✔ Cztery scenariusze zajęć relaksacyjnych i wyciszających dla dzieci w różnym wieku ✔ Materiały dla rodziców i nauczycieli – jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym Beata Chrzanowska-Pietraszuk Psycholog, pedagog specjalny, nauczyciel, psychoterapeuta. Pracowała w przedszkolu jako pedagog specjalny w grupie terapeutycznej dla dzieci z różnego rodzaju deficytami o raz w szkole jako terapeuta. Od 1996 roku pracuje w Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców”, gdzie prowadzi terapię indywidualną, terapię rodzin, warsztaty dla rodziców i nauczycieli. Autorka programu edukacyjnego dla rodziców dzieci z ADHD. Autorka książek dla rodziców i terapeutów „Oswoić ADHD” oraz książek poświęconych wychowaniu dzieci i budowaniu relacji rodzinnych. Wiedza na światowym poziomie i ćwiczenia praktyczne. Najlepszej jakości materiały merytoryczne. Wygodna i sprawdzona formuła online. Czy udział w kursie daje uprawnienia zawodowe? + Nie, nie przyznajemy uprawnień zawodowych. Kurs ma charakter dokształcający. Pozwala poszerzyć i pogłębić wiedzę uczestnikom z danych obszarów tematycznych, korzystając z wiedzy najlepszych ekspertów. Czy są jakieś terminy zjazdów stacjonarnych? + Nie, nie ma żadnego zjazdu stacjonarnego we wskazanym miejscu. Całość kursu opiera się na kształceniu online poprzez interaktywną platformę edukacyjną. Przystępując do kursu otrzymujesz wszystkie materiały, wykłady video, prezentacje w formie online. Czy otrzymam certyfikat po zakończeniu kursu? + Tak, po zakończeniu kursu każdy uczestnik otrzyma certyfikat poświadczający udział i ukończenie kursu. Certyfikat jest udostępniany w wersji cyfrowej do samodzielnego wydrukowania. Sposoby skutecznej komunikacji z dziećmi Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Holistyczna terapia dzieci i młodzieży z zaburzeniami lękowymi Terapia specjalna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Uzależnienie od nowych technologii, hejt w sieci i cyberprzemoc w terapii psychologicznej dziecka Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty >> DO KATALOGU <<

Trudne zadzanie wychowawców dzieci z ADHD. Wyszukiwarka. twój profil. PROFIL UŻYTKOWNIKA. Wygląda na to, że nie jesteś jeszcze zalogowany. zaloguj się

Odpowiadając na Pani pytania na wstępie pragnę podkreślić, że Pani sytuacja nie jest prosta i nie należy podejmować pochopnych działań tak, aby nie wyłączyć sobie możliwości dochodzenia swoich praw, a tym samym praw dziecka. Po pierwsze podkreślić należy, że dyrektor szkoły powinien zadbać, aby obowiązujące dokumenty w szkole zawierały szczegółowe regulacje dotyczące procedury rozpatrywania skarg wobec nauczycieli. Stworzenie takich regulacji jest konieczne, ponieważ ustawa o systemie oświaty nie wskazuje, w jaki sposób dyrektor szkoły ma rozwiązywać sytuacje konfliktowe między nauczycielami a rodzicami lub opiekunami uczniów. Rodzice i opiekunowie uczniów mają prawo do składania skarg na nauczycieli. Wszelkie zarzuty należy przedstawić w takiej formie, aby nauczyciel miał możliwość ustosunkowania się do nich. Przyjęte dokumenty w szkole mogą więc nakazywać, aby wszelkie skargi, które będzie rozpatrywał dyrektor szkoły miały formę pisemną. Dyrektor szkoły odpowiedzialny za sprawowanie wewnętrznego nadzoru pedagogicznego ma obowiązek zbadania problemu i zajęcie stanowiska w sprawie zgłoszonej w skardze. Dla nauczycieli może oznaczać to dokonanie oceny pracy nauczyciela (art. 6a Karta Nauczyciela). Dyrektor szkoły może również podjąć decyzję o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. W sytuacji, gdy dyrektor szkoły uzna zarzuty rodziców lub opiekunów za słuszne, a problem dotyczy uchybienia godności zawodu nauczyciela lub wiąże się z zaniedbaniem obowiązków – wobec nauczycieli można wszcząć postępowanie dyscyplinarne na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela. Sposób rozpatrywania skarg powinny jednak określać obowiązujące dokumenty w szkole. Wówczas zasady postępowania będą jasne zarówno dla skarżących się rodziców, jak i dla nauczycieli wobec pracy których pojawiają się zastrzeżenia. Tak więc pierwszym krokiem w opisanej przez Panią sytuacji będzie złożenie oficjalnej skargi na nauczyciela/nauczycieli. Taka skarga nie może pozostać bez rozpoznania, a jednocześnie jej pisemna forma jest dla Pani dowodem, że sytuacja została przez Panią dostrzeżona, że zwracała Pani uwagę na nieprawidłowości w działaniu nauczycieli i że ewentualnie została zignorowana. Ważne jest bowiem, aby przyjąć właściwą kolejność działań. Jeśli dyrektor nie rozpatrzy skargi, albo w Pani mniemaniu rozpatrzy ją nieprzychylnie dla Pani – może Pani złożyć skargę do organu prowadzącego i kuratorium. Inną kwestią jest odpowiedzialność karna za znęcanie się nad uczniem lub naruszenie jego nietykalności cielesnej. Zgodnie z art. 207 § 1 osoba, która znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Pokrzywdzonym w tym przestępstwie może być zatem każda osoba nieporadna, także osoba niezwiązana ze sprawcą więzami rodzinnymi lub opieki. Pojęciu znęcania fizycznemu lub psychicznemu, zgodnie z jego znaczeniem w języku naturalnym doktryna i orzecznictwo nadała szerokie znaczenie. Sąd Najwyższy uznał, że ustawowe określenie znęcania się oznacza działania lub zaniechania sprawcy polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. W takiej sytuacji należałoby złożyć oficjalne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Z opisu zawartego w pytaniu wynika jednak, że prawdopodobnie policja odmówi wszczęcia postępowania karnego lub umorzy postępowanie po przysłuchaniu świadków i zapoznaniu się z obdukcją lekarską, jeśli została ona wykonana. Jeśli dziecko zostało przez kogoś „poszarpane”, ale nie spowodowało to żadnych skutków w postaci „naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia, trwających nie dłużej niż 7 dni”, to nie będzie można zarzucić sprawcy zdarzenia, że dopuścił się czynu określonego w art. 157 § 2 Kodeksu karnego. W takim przypadku będzie Pani mogła wystąpić z prywatnym aktem oskarżenia, opierając się na art. 217 § 1 Kodeksu karnego, który przewiduje, iż „kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Ściganie przestępstwa przeciwko nietykalności cielesnej odbywa się z oskarżenia prywatnego i uregulowane jest w art. 485 i następnych Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z art. 488 § 1 tego kodeksu „policja na żądanie pokrzywdzonego przyjmuje ustną lub pisemną skargę i w razie potrzeby zabezpiecza dowody, po czym przesyła skargę do właściwego sądu”. Zgodnie z art. 487 kodeksu „akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie”. Niezależnie od zarzutów karnych, można przeciwko sprawcy wystąpić w pozwie z roszczeniami cywilnoprawnymi tzw. żądaniem odszkodowania – jeśli przykładowo w wyniku pobicia uszkodzeniu uległo ubranie, itd. Przede wszystkim jednak można żądać zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę (cierpienia fizycznego i psychicznego). Proszę jednak pamiętać, że aby wnieść sprawę czy to karną, czy cywilną musi Pani dysponować dowodami przeciwko sprawcy. Obawiam się, że słowa dziecka nie będą tu wystarczające. Dobrze byłoby mieć jeszcze jakichś świadków całego zajścia. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .

12. Zasada dostosowania struktury zajęć. Należy naprzemiennie stosować zajęcia spokojne oraz wymagające aktywności ruchowej oraz dopilnować, czy uczeń zapisał pracę domową. 13. Zasada współpracy z rodzicami ucznia. Pamiętajmy, że dziecko z ADHD potrzebuje naszej pomocy – akceptacji, empatii i otwartości na jego problemy. Trudności dziecka z ADHD w funkcjonowaniu nadpobudliwości psychoruchowej – Attention Deficit Hiperactivity Disorder (ADHD) znany jest na całym świecie od ponad stu lat. Uczeń cierpiący na nadpobudliwość psychoruchową niewątpliwie dezorganizuje pracę zespołu klasowego oraz pracę nauczyciela. Często towarzyszą temu problemy dydaktyczne związane z osłabieniem koncentracji ucznia oraz niezdyscyplinowaniem. Z tego względu szczególną rolę w procesie dydaktycznym dziecka cierpiącego na ADHD odgrywa nauczyciel. Podstawowym problemem dla dziecka z ADHD jest przebywanie w jednym i tym samym miejscu przez dłuższy czas. Uczeń często nie jest w stanie pozostać w ławce przez czas trwania zajęć, co wynika z odczuwania ogromnej potrzeby ruchowej. Typowym dla niego zachowaniem jest spacerowanie po klasie, kiwanie i kręcenie na krześle, częste upadki rozpraszające uwagę pozostałych dzieci, które jeszcze przed chwilą słuchały czytanego przez nauczyciela opowiadania. Bardzo niebezpiecznym zachowaniem dziecka z ADHD są próby wspinania się. Wszelkiego rodzaju meble, drabinki stanowią dla niego wyzwanie i rodzą w nim chęć zdobywania. Wyzwania te są niewątpliwie jego zdaniem o wiele bardziej ciekawe niż zajęcia edukacyjne. Dziecko z ADHD z wielką przyjemnością bierze udział w zajęciach ruchowych, podczas których może spożytkować nadmiar energii biegając, wspinając się, rzucając przedmiotami do celu. Pomimo ogromnego zaangażowania w zajęci z zakresu edukacji motoryczno – zdrowotnej dziecka z ADHD nieuniknione jest zamieszanie wywołane poprzez brak umiejętności dostosowania się do obowiązujących reguł podczas gier grupowych. Oczekiwanie na swoją kolej, nie wykonywanie poleceń wydawanych przez nauczyciela dezorganizuje pracę zespołu a czasem prowadzi do nieporozumień wśród dzieci. Uczeń z nadpobudliwością niejednokrotnie atakuje słownie lub fizycznie rówieśników z grupy przeciwnej, wybucha płaczem lub obraża się na pozostałych członków grupy, domaga się ciągłego chwalenia i natychmiastowego nagradzania za ewentualne zwycięstwo. Brak świadomości nad konsekwencjami swojego postępowania spowodowanego nadpobudliwością to kolejna trudność, z jaką musi zmierzyć się mały wiercipięta. Wzmożona impulsywność sprawia, że nie potrafi on przewidzieć następstw różnych wydarzeń i zachowań. Pomimo tego, że uczeń z ADHD doskonale zna zasady prawidłowego zachowania się, niewielki bodziec zewnętrzny wywołuje niepożądane postawy. Pochopnie podejmowane decyzje, prowokowanie niebezpiecznych w skutki sytuacji to domena dziecka z ADHD. Podczas przerw jest ono inicjatorem zabaw, które wyzwalają emocje i nadmiar energii, a jednocześnie kończących się dotkliwymi urazami, co wynika z braku umiejętności przewidywania konsekwencji. Chęć bycia w centrum uwagi przeszkadza w nawiązywaniu kontaktów z innymi dziećmi. Zachowanie dziecka z ADHD warunkowane zaburzeniem często zniechęca rówieśników do kontaktu z nim, budzi obawę przed agresywnym zachowaniem. Prowadzi to do poczucia osamotnienia i bezradności w stawianiu czoła ADHD. Niejednokrotnie odrzucenie ze strony rówieśników w połączeniu z ciągłymi niepowodzeniami szkolnymi mają odzwierciedlenie w popadaniu w nałogi czy depresje oraz w poszukiwaniu akceptacji w grupach przestępczych. Zaburzenia uwagi powodują znaczne trudności w koncentrowaniu się na powierzonym dziecku zadaniu. Zbyt długi czas poświęcony na rozwiązanie jednego zadania zniechęca do dalszej pracy, sprawia, że dziecko czuje się znużone zaczyna rozglądać się po klasie i szuka ciekawszego jego zdaniem zajęcia. Dziecko cierpiące na nadpobudliwość często już na samym początku rezygnuje ze zbyt skomplikowanego na pierwszy rzut oka zadania. Wynika to z kłopotów w zapamiętywaniu dłuższych poleceń czy selekcjonowaniu najważniejszych informacji z dłuższych fragmentów. Czuje się ona przytłoczone nadmiarem informacji docierających ze wszystkich stron. Dziecko z ADHD nie słyszy około 50 % tego, co się do niego mówi i zapamiętuje około 50 % tego, co usłyszało. Większość dzieci z zaburzeniami koncentracji boryka się z problemami w czytaniu i pisaniu. Nie potrafią one skupić się na tym, co czytają, nie kończą zdań, popełniają wiele błędów gramatycznych. Litery są rozchwiane, zniekształcone. Bardzo trudno jest dziecku wejść w nawyk płynnego pisania i wyrobienia odpowiedniego charakteru pisma. Już sama myśl o kolejnym niepowodzeniu w pisaniu oraz niezadowolenie ze strony rodziców czy wychowawców zniechęca dziecko do podjęcia tego działania. Roztargnienie i dodatkowe zaburzenia towarzyszące ADHD takie jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia czy dyskalkulia stanowią duże utrudnienie w nauce. ADHD jest przyczyną zapominania. Często zdarza się tak, że nauczyciel widzi w górze rękę ucznia wyrywającego się do odpowiedzi zanim jeszcze zdołał wypowiedzieć do końca treść pytania. Gdy nauczyciel wyraża zgodę na podanie przez dziecko odpowiedzi słyszy: „Czy może Pani powtórzyć pytanie?”. Jest to konsekwencją osłabionej koncentracji. Uczeń z nadpobudliwością psychoruchową jest ciągle aktywny, nie potrafi skupić się na jednej czynności, dlatego nie jest na bieżąco z tym, co dzieje się na zajęciach. Jeśli nauczyciel zapyta uczniów, co zapamiętały z przeczytanego wcześniej opowiadania po raz kolejny ujrzy w górze rękę roztargnionego dziecka, które po wyznaczeniu do odpowiedzi będzie mówić wszystko, co kojarzy się mu z danym tematem, nie koniecznie związanego z tym, o czym czytał nauczyciel. Nie udzielenie głosu dziecku cierpiącemu na nadpobudliwość niejednokrotnie wywołuje u niego napad złości, co znacznie dezorganizuje prace zespołu klasowego. Skłonność do zapominania wiąże się z zostawianiem rzeczy w przeróżnych przypadkowych miejscach. Uczniowie ci zapominają o zadanych pracach domowych. Brak jednego z przyborów szkolnych czy też zeszytu jest kolejną wymówką do biernego udziału w zajęciach. Przyjmowanie leków farmakologicznych przez dzieci cierpiące na ADHD również może znaleźć swoje odzwierciedlenie w funkcjonowaniu szkolnym. Mogą one wywołać nienaturalną senność, osłabienie, zmęczenie, kłopoty z koordynacja ruchów ponieważ osłabiają tak naprawdę wzmożoną aktywność jednakże nie leczą z nadpobudliwości. , Dzieci z ADHD wymagają więcej uwagi, cierpliwości, spokoju. Potrzebują one zrozumienia zarówno ze strony rodziców ,nauczycieli, jak i rówieśników, którzy zaakceptują je takimi jakimi są i uszanują ich odmienność, a jednocześnie pomogą w codziennych problemach i ułatwią funkcjonowanie w Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20052. Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20053. Pętlewska H., Pippi w szkolnej ławie – czyli o nadpobudliwości psychoruchowej / Opieka, Wychowanie, Terapia. – 2000, nr 4
Paszkiewicz A., Funkcjonowanie dzieci z ADHD w szkole, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze” 2011 nr 1. Pawlak P., Dzieci z ADHD i ich rodzeństwo, Kraków 2013. Pfiffner L., Wszystko o ADHD, Poznań 1996. Srebnicki T., Wolańczyk T., Dziecko z ADHD w szkole i w przedszkolu. Informacje dla pedagogów i opiekunów, Warszawa 2010. Wasiński D
7-letni Kuba ma ADHD. Wczoraj poszedł do pierwszej klasy. Jego mama Anna obawia się, że kadra nie jest przygotowana na pracę z takim (imię matki i dziecka zostało zmienione) słyszała już setki uwag pod adresem zachowania swojego syna. Kuba ma ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchową z zaburzeniami koncentracji uwagi. Nazwa mówi sama za siebie. Dla niezorientowanych chłopiec jest po prostu niegrzeczny. Nie wiedzą, że to chorobaDzieci z ADHD diagnozuje Poradnia Zdrowia Psychicznego w Toruniu. - Nie prowadzimy statystyk, ale mogę powiedzieć, że jest ich sporo - mówi Barbara Rolka-Ragina, kierownik tej poradni. Takie dzieci można więc spotkać w wielu uczeń z nadpobudliwością psychoruchową zachowuje się specyficzne. Bez pozwolenia opuszcza ławkę, nie potrafi poczekać na swoją kolej, często też przerywa innym. Stanowi zatem wyzwanie dla wielu nauczycieli i niestety, problem dla całej nie jest obowiązkiemKuba wczoraj po raz pierwszy poszedł do Obawiam się, że nauczyciele nie będą potrafili pracować z takim uczniem. Wiele zależy od podejścia. Trzeba w końcu pogodzić się z tym, że dzieci z ADHD są i nie obwiniać za ich zachowanie rodziców - mówi Anna. Nauczyciel, do którego klasy trafia dziecko z ADHD formalnie nie musi mieć żadnego specjalnego Szulc, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w Toruniu mówi: - Nasi nauczyciele doskonale zdają sobie sprawę z tego, że uczeń z ADHD nie może być przyczyną narzekań. Dwa lata temu jej kadra przeszła kurs postępowania z takim dzieckiem. - Mieliśmy wtedy w szkole ucznia z nadpobudliwością, dlatego się na to zdecydowaliśmy - dodaje pani dyrektor. Innym dzieciom jednak trudno było go zaakceptować. - Dostałam petycję od pozostałych rodziców z wnioskiem o usunięcie tego dziecka z klasy - mówi pani dyrektor. Nie zrobiła tego. Potrafiła wytłumaczyć im, że uczeń zachowuje się nieznośnie z powodu choroby. Przydałby się asystentAnna Kłobukowska, szefowa toruńskiej oświaty wyjaśnia, że zarówno dyrektor szkoły, jak i miasto dysponują pieniędzmi na szkolenia dla swoich w pracy z uczniem z nadpobudliwością, co przyznaje też Dorota Szulc, okazałby się nauczyciel wspomagający. Chętnych do pracy w charakterze asystenta dziecka z ADHD poszukuje właśnie Wrocławskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli. W Toruniu takich planów nie Anna Kłobukowska tłumaczy: - Nie mamy funduszy, by zatrudnić dodatkowych nauczycieli dla uczniów z ADHD. Najczęściej są one objęte dodatkową opieką, ale ze strony istniejącej już w szkole pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Rodzice dzieci z nadpobudliwością psychoruchową mogą też starać się o ich zapisanie do oddziału integracyjnego. Taka klasa liczy nie więcej niż 20 uczniów, a opiekuje się nimi dwoje z ADHD w mniejszych grupach czują się lepiej.
Trudno jest przewidzieć, w jakim stopniu objawy związane z ADHD wraz z wiekiem się wycofają. Wiadomo, że na ogół w okresie dojrzewania zanikają zaburzenia związane z nadruchliwością, natomiast zaczynają dominować zaburzenia uwagi. Z wieloletnich obserwacji wnika, że w około 70% przypadków w okresie dojrzewania symptomy nadal są
Jak informuje Ordo Iuris, 30 kwietnia 2018 r przed sądem rejonowym w Siedlcach odbyła się pierwsza rozprawa o ograniczenie władzy rodzicielskiej rodzicom trójki dzieci (w tym ośmiolatka z zespołem ADHD). Postępowanie zostało wszczęte z urzędu, na wniosek szkoły, sugerującej występowanie przemocy w rodzinie. – Uważamy, że zachowanie szkoły jest swoistą zemstą na rodzicach za dochodzenie swoich praw, rozważamy wniesienie skargi do Kuratorium Oświaty na dyrekcję szkoły, z uwagi na ignorowanie obowiązków szkoły wobec rodziców i dziecka - komentuje mec. Maciej Kryczka z Instytutu na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris. Rodzice dziecka posiadają orzeczenia potwierdzające występowanie u syna zespołu ADHD i zawierające szereg zaleceń dla szkoły. Rodzice twierdzą, że wielokrotnie próbowali podjąć dialog z przedstawicielami szkoły oraz wyegzekwować stosowanie zaleceń zawartych w orzeczeniu, ale były one przez szkołę notorycznie ignorowane. Od dyrekcji placówki rodzice mieli usłyszeć, że być może posiadają swoje prawa, ale szkoła ma prawo pozbawić ich władzy rodzicielskiej. W lutym 2018 roku, po konsultacji z prawnikami, rodzice wystosowali do szkoły pismo z prośbą o kontakt oraz o odpowiedź na pytania dotyczące opieki, którą otoczony jest ich syn w siedleckiej szkole. Dopytywali, czy wdrażane są skierowane przez nich zalecenia, o co niejednokrotnie apelowali. W reakcji szkoła złożyła pismo do sądu o wgląd w sytuację rodzinną, zarzucając stosowanie przemocy wobec małoletniego dziecka przez rodziców. Pracownicy szkoły informowali o niepokojącym zachowaniu ucznia względem nauczycieli i rówieśników. Sąd wszczął z urzędu postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Obrony rodziców chłopca podjęli się prawnicy Ordo Iuris. - Wnosimy o zachowanie pełnej władzy rodzicielskiej, wobec wszystkich dzieci – powiedział mec. Maciej Kryczka. Na pierwszej rozprawie złożono szereg dokumentów, które według informacji Ordo Iuris, potwierdzają, że rodzice wykonują władzę rodzicielską zgodnie z dobrem dziecka, zapewniają mu także stosowną opiekę psychologiczno-pedagogiczną. Złożone przez rodziców dowody wykazują ignorowanie zaleceń lekarskich względem dziecka po stronie szkoły, odmowę podjęcia jakichkolwiek rozmów oraz groźbę pozbawienia władzy rodzicielskiej w przypadku dochodzenia swoich praw. - Dziecko nie ma i nigdy nie miało problemów w nauce, jest także wychowywane zgodnie z wartościami katolickimi. Jak się okazuje i to nie podobało się opiekunom szkolnym – chłopczykowi zwrócono uwagę, aby się nie żegnał przed posiłkiem, jako że zachowanie to może rzekomo narazić je na wyśmiewanie ze strony innych dzieci - podaje Ordo Iuris dodając, że patronem szkoły jest Jan Paweł II. z rówieśnikami, czy wreszcie z wchodzeniem przez dziecko w rolę „łobuziaka, trudnego dziecka” (Dodge 1986 za Otnow 1996). Dla pełniejszego zrozumienia sposobu funkcjonowania dzieci z ADHD warto przyj-rzeć się teorii Barkleya, która stara się wyjaśnić, w jaki sposób obserwowane u dzieci z ADHD defekty genetyczne oraz zmiany Jak się okazuje pierwsze objawy ADHD pojawiają się już w wieku 6-7 lat. W tym czasie głównym objawem pojawienia się tego zaburzenia jest to, że dziecko bardziej ruchliwe od innych, nie potrafi się skoncentrować i jest nieustannie rozkojarzone. Takie czynniki powodują, że skutkiem zaburzenia jest to, że mimo że maluchy z ADHD są równie inteligentne jak ich rówieśnicy, osiągają jednak gorsze wyniki w nauce. W późniejszym czasie, kiedy dziecko uczęszcza do szkoły jego zachowanie powoduje, że jego rówieśnicy często go nie akceptują. Fakt ten sprawia, że ma ono niską samoocenę i może uciekać się do tak ryzykownych zachowań jak picie alkoholu, palenie papierosów czy zażywanie narkotyków. Dzieje się tak dlatego, że szkoła staje się dla niego źródłem porażek i negatywnych bodźców, a jego odmienność powoduje, że czuje się ono nieszczęśliwe. Jak postępować, gdy dziecko zaczyna przejawiać objawy zaburzenia? Co robić w takiej sytuacji? Odpowiedzi na to pytanie udzieli doktor Małgorzata Święcicka, psycholog dziecięcy.
prawa dziecka z adhd w szkole
Dla ADHD charakterystyczne jest występowanie trzech grup objawów nadruchliwości, impulsywności, oraz zaburzeń uwagi. Zwykle objawy są wyraźnie widoczne już między 5 a 7 rokiem życia, ale bywa, że rodzice zwracają na nie uwagę dopiero, gdy dziecko rozpocznie naukę w szkole. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Problem dzieci z ADHD w szkole wzbudza wiele kontrowersji. Pracuję w klasie integracyjnej w szkole podstawowej. Oprócz innych dzieci mam dwóch chlopców ze zdiagnozowanym ADHD. W tej publikacji zamieszczam podstawowe informacje dotyczące ADHD i zasady, ktorymi kieruję się w pracy. Problem dzieci z ADHD w szkole wzbudza wiele emocji i kontrowersji. Pracuję w klasie integracyjnej jako nauczyciel wspomagający. W klasie, oprócz dzieci zdrowych, dzieci z niepełnosprawnością intelektualną jest dwóch chłopców ze zdiagnozowanym ADHD. ADHD jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi. Wyróżnia się trzy podtypy ADHD. Podtyp z dominującym brakiem koncentracji uwagi, z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej i podtyp mieszany, gdy obecne są zarówno brak koncentracji uwagi, jak i nadpobudliwość psychoruchowa. Problem z brakiem koncentracji uwagi: dziecko takie często nie przywiązuje uwagi do szczegółów, ma trudności ze skupieniem uwagi przy rozwiązywaniu zadań lub w trakcie gier i zabaw, często sprawia wrażenie , że nie słucha tego, co się do niego mówi, często nie kończy zadań, nie finalizuje poleceń, ma trudności z organizacją zadań i zabaw, niechętnie angażuje się w działania, które wymagają długotrwałego wysiłku umysłowego, gubi rzeczy niezbędne do wykonania zadań lub do zabawy, łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców zewnętrznych, często zapomina o codziennych zajęciach. Problemy z nadaktywnościa lub impulsywnością: często wymachuje kończynami i wierci się w ławce, bez zezwolenia opuszcza ławkę w trakcie lekcji, często biega lub skacze w sytuacjach, gdy takie zachowanie jest niestosowne, ma trudności z zachowaniem ciszy, mówi za dużo, często ma trudności z doczekaniem na swoją kolej, stale jest „w ruchu”, często przerywa lub przeszkadza innym. U wielu dzieci z ADHD występują również objawy innych problemów lub zaburzeń, takie jak zachowania opozycyjne, niepokój, depresją, dysleksja. Aby można było mówić o ADHD symptomy te muszą być obecne przed ukończeniem przez dziecko siedmiu lat i muszą spowodować upośledzenie społeczne lub szkolne przynajmniej w dwóch środowiskach (np. w domu i w szkole). Przygotowując się do pracy z dzieckiem z ADHD należy pamiętać o tym, jak bardzo są one różne. Dlatego nie ma jednego „złotego środka” do zastosowania w klasie. Są jednak pewne czynniki podnoszące skuteczność klasy szkolnej jako właściwego środowiska dla dzieci z ADHD. Należą do nich struktura (przejrzyste reguły, wskazówki i oczekiwania), konkret (powtarzanie poleceń, wizualne wskazówki), motywacja(częste dodatnie wzmocnienia), interesujące lekcje. Aby praca z dzieckiem nadpobudliwym przyniosła efekty należy przestrzegać pewnych zasad: Stałe organizowanie i porządkowanie środowiska zewnętrznego ( przede wszystkim ławka w klasie). Ograniczenie bodźców zewnętrznych – uczeń siedzi w pierwszej ławce, mając za sąsiada spokojne dziecko. Uczeń jest cały czas obserwowany przez nauczyciela, czy pracuje i czy radzi sobie z zadaniem. Kiedy jest to konieczne nauczyciel pomaga przy przepisywaniu, zawłaszcza długich tekstów lub działań matematycznych, aby dziecko mogło się skupić na ich rozwiązywaniu. Określone są jasne i proste zasady postępowania, system nagród i kar ( np. możliwość skorzystania z komputera ). W stanach silnego wzburzenia dziecko za zgodą nauczyciela ma prawo wyjść z klas ( pod jego nadzorem ), aby się uspokoić i nie przeszkadzać innym. Prowadzony jest zeszyt codziennej korespondencji z rodzicem gdzie nauczyciel zapisuje krótką notatkę o zachowaniu dziecka w danym dniu i ewentualne zalecenia dotyczące wyegzekwowania wcześniej ustalonej z rodzicami kary lub nagrody. Prowadzenie dziennika obserwacji, w którym zapisane są zachowania nieporządne, czyli te do poprawy i porządne, czyli te do których zmierzamy. W czasie sprawdzianów i kartkówek – wydłużenie czasu i sprawdzenie, czy uczeń rozumie polecenia. Bardzo ważne jest wykazywanie w kontakcie z dzieckiem nadpobudliwym cierpliwości, konsekwencji, zainteresowania, a także pewnej elastyczności w postępowaniu. Obserwuj, chwal, pouczaj, koryguj, angażuj, ukierunkuj. Jest to tylko część zasad, którymi kieruję się w mojej pracy. Stosowanie ich przynosi efekty. Dzieci integrują się z klasą, rozwijają się społecznie i intelektualnie, uczą się samodzielności. Uważam, że nauka w klasie integracyjnej ucznia z ADHD jest szansą na jego harmonijny rozwój wśród rówieśników. Koledzy potrafią okazać dużo serca i zrozumienia. To zrozumienie potrzebne jest jeszcze ze strony społeczeństwa. Jeżeli masz dziecko z nadpobudliwością pamiętaj o jego dziesięciu podstawowych prośbach: Pomóż mi skupić się na jednej czynności. Chcę wiedzieć co się wydarzy za chwilę . Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to co robię jest zrobione dobrze. Dawaj mi tylko jedno polecenie na raz. Przypominaj mi, żebym się zatrzymał i pomyślał. Dawaj mi małe zadania do wykonania, kiedy cel jest daleko gubię się. Chwal mnie chociaż raz dziennie, bardzo tego potrzebuję. Wiem, że potrafię być męczący ale czuję, że rosnę kiedy okazujesz mi jak mnie kochasz !!! Na zakończenie jeszcze tylko parę zdań dotyczących bezpośrednio osoby nauczyciela. Praca z dzieckiem z ADHD zmusza do ciągłego doskonalenia umiejętności zawodowych. Jest dużym wyzwaniem i może być wyczerpująca. Dlatego warto ustanowić sobie cząstkowe cele i nagradzać się za osiągniecie każdego z nich. Doceń siebie. Kiedy trzeba zwróć się o pomoc do innych fachowców. Nikt nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania. Licz się z tym, że będziesz miał „złe” dni. Nie poddawaj się. opracowała - Magdalena Jaworska Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka V. Prawa dziecka jako podmiotu diagnozy W procesie diagnozy psychologicznej szczególnie ważne jest przestrzeganie praw dziecka, jego podmiotowości oraz praw klienta. Prawa klienta są w zawodzie psychologa zdefiniowane przez zasady etyki zawodowej i częściowo przez prawo. Do podstawowych praw klienta, w tym niepełnoletniego, należą: Gości online: 12 Użytkowników online: 0 Łącznie użytkowników: 29,133 Najnowszy użytkownik: Anka127  1. Wstęp Dzieci, które demonstrują trudne i destrukcyjne zachowania, stanowią powód zmartwień zarówno rodziców, jak i nauczycieli. Od pewnego czasu uznaje się, ze jeśli dziecko jest niespokojne, z trudem skupia się na danym zadaniu i jest impulsywne, to mamy do czynienia z problemem poważniejszym niż po prostu "złe zachowanie". W opisie podobnych przypadków stosuje się rozmaite terminy : zespół nadpobudliwości psychoruchowej zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi zespół nadruchliwości zespół hiperkinetyczny wczesnodziecięcy zespół psychoorganiczny zespól deficytu uwagi i nadruchliwości ( ZDUN ) Choć trudno określić, kto pierwszy zdefiniował te zaburzenia, zwykle wskazuje się brytyjskiego pediatrę Georga'a Frederica Stilla, który w cyklu wykładów wygłoszonych w 1902 roku w Royal College Phisicianus opisał spotkane w praktyce lekarskiej dzieci trudno poddające się kontroli, objawiające oznaki nieposłuszeństwa, pozbawione "woli opanowania" i ogólnie niesforne, nieuczciwe oraz samowolne. Wysunął on hipotezę, że stan ten nie jest skutkiem błędów wychowawczych ale raczej został odziedziczony lub spowodowany uszkodzeniami okołoporodowymi. Oddzielając objawy nadruchliwości od koncepcji uszkodzenia mózgu, Stella Chess w 1960 roku i inni mniej więcej w tym samym czasie, zaczęli pisać o "syndromie dziecka nadruchliwego". Chess widziała objawy jako element "fizjologicznej nadruchliwości", której przyczyny tkwią raczej w biologii niż w środowisku. W latach siedemdziesiątych wielu uczonych badało zespół nadruchliwości, Virginia Douglas z Kanady, która obserwując objawy towarzyszące nadruchliwości, wydzieliła cztery główne cechy mające znaczenie dla klinicznego obrazu choroby : trudności w podtrzymaniu uwagi i wysiłku impulsywność problemy z kontrolą poziomu pobudzenia potrzeba bezpośredniego wzmocnienia W dużym stopniu dzięki tej pracy, w 1980 roku chorobę nazwano "zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi". 2. Szczegółowe kryteria diagnostyczne Obecnie w piśmiennictwie światowym oficjalnie używane są dwie nazwy : Attention Deficit Hyperactivity Disorder ( ADHD) czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi - klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego ( DSM - IV ) . Hyperkinetic Disorder czyli zespół hiperkinetyczny - międzynarodowa klasyfikacja chorób i problemów zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia ( ICD - 10 ) . Różnice między obiema klasyfikacjami są niewielkie. Główna z nich to wyodrębnienie przez amerykańskich psychiatrów podtypów ADHD. Jest to szczególnie ważne i pomocne dla uszczegółowienia diagnozy. Klasyfikacja DSM- IV ( szczegółowe kryteria wg. ICD -10 zawiera dodatek A ) Przynajmniej sześć spośród następujących objawów nieuwagi utrzymuje się przez przynajmniej sześć ostatnich miesięcy w takim nasileniu, że zachowanie dziecka wyraźnie odbiega od oczekiwanego na danym poziomie rozwoju : Często nie udaje mu się skoncentrować na szczegółach lub popełnia bezmyślne pomyłki w zadaniach szkolnych i innych pracach. Często ma trudności z utrzymaniem uwagi w trakcie wykonywania różnych zadań lub w czasie zabawy. Często sprawia wrażenie, że nie słuch, gdy się do niego mówi. Często nie stosuje się do podanych wskazówek i nie kończy prac szkolnych lub powierzonych mu zadań ( nie dlatego, że się buntuje lub nie rozumie polecenia ). Często ma trudności z organizowaniem wykonywanych zadań i czynności. Często unika, nie lubi lub z niechęcią angażuje się w zadania wymagające dłuższego wysiłku umysłowego ( jak praca w szkole czy odrabianie lekcji ). Często gubi potrzebne mu rzeczy ( np. zabawki, przybory szkolne, zeszyty, książki ). Bardzo łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców niezwiązanych z wykonywaną czynnością. Często zapomina co ma zrobić. lub przynajmniej sześć spośród następujących objawów nadmiernej aktywności ( 1 - 6 ), impulsywności ( 7 - 9 ) utrzymuje się przez przynajmniej sześć ostatnich miesięcy w takim nasileniu, że zachowanie dziecka wyraźnie odbiega od oczekiwanego na danym poziomie rozwoju : Często niespokojnie porusza rękami, stopami lub wierci się na krześle. Często wstaje z miejsca podczas lekcji lub w innej sytuacji wymagającej pozostawania na wyznaczonym miejscu. Często biega na wszystkie strony lub wspina się na co się da w sytuacjach, w których jest to zupełnie niewłaściwe ( u nastolatków wyrazem tego może być poczucie zniecierpliwienia ). Często ma kłopoty z bawieniem się lub robieniem czegokolwiek w ciszy. Często jest w "akcji" i sprawia wrażenie, jakby był "napędzany silnikiem". Często dużo mówi. Często udziela odpowiedzi nim ktoś dokończy swoje pytanie. Często ma trudności z wyczekaniem na swoją kolej. Często przerywa i zakłóca spokój innym ( np. wtrąca się do rozmowy lub zabawy ). Niektóre objawy nieuwagi lub hiperaktywności / impulsywności, które spowodowały zakłócenia w funkcjonowaniu dziecka, wystąpiły przed osiągnięciem siódmego roku życia. Niektóre zakłócenia funkcjonowania występują w więcej niż jednym typie okoliczności. Istnieją wyraźne dowody, że funkcjonowanie społeczne lub szkolne dziecka jest zakłócone w znacznym stopniu. Objawy nie występują wyłącznie pod wpływem określonego czynnika. Podtypy ADHD Podtyp z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi ( spełnionych jest przynajmniej 6 kryteriów diagnostycznych zaburzeń koncentracji uwagi, a liczba objawów nadruchliwości i impulsywności jest mniejsza od 6 ). Takiego dziecka nie podejrzewa się na ogół o ADHD, ponieważ nie przejawia ono nadmiernej aktywności. Często jest wręcz letargiczne, robi wrażenie jakby ciągle marzyło na jawie. Nie potrafi się skupić na tym co mówi nauczyciel, zapomina o czym przed chwilą rozmawiało, w czasie lekcji interesuje się wszystkim oprócz właściwej pracy. Ciągle zapomina o ważnych rzeczach, gubi różne przedmioty, bardzo łatwo rozprasza się pod wpływem zewnętrznych bodźców. Często " gubi się " w trakcie takich zajęć jak wspólne czytanie na lekcji, nie wie na której stronie powinna być otwarta książka, nie pamięta co jest zadane do domu. Przejście od jednej czynności do innej jest dla niego prawdziwym wyzwaniem. Rozpoczyna wykonywanie zadania bez całkowitego zrozumienia instrukcji. Na klasówkach popełnia niefortunne błędy ( np. nie rozwiązuje zadań, bo nie jest w stanie przeczytać ich treści do końca ). Dziecko takie często jest odbierane przez nauczycieli lub rodziców jako leniwe, mniej zdolne, nie radzące sobie z nauką. Podtyp z przewagą nadpobudliwości ruchowej ( spełnionych jest przynajmniej 6 kryteriów diagnostycznych nadruchliwości i impulsywności a liczba objawów zaburzeń koncentracji uwagi jest mniejsza od 6 ). Dziecko takie jest nadmiernie aktywne i impulsywne, lecz nie charakteryzuje go brak koncentracji uwagi. Jest niezmordowane, głównie biega. Ma kłopoty z posłuszeństwem i wykonywaniem poleceń. W szkole nie ma większych problemów z przyswojeniem materiału, ale szybko nudzi się, wstaje z ławki, przeszkadza innym uczniom. Odpowiada na każde pytanie nauczyciela , nawet jeśli było kierowane do innego ucznia. Jest gadatliwe, wtrąca się do wypowiedzi nauczyciela lub innych dzieci. Nieustannie domaga się pytania. Często jest nielubiane przez rówieśników. Włącza się nagle do zabawy nie mając umiejętności dostosowania się do jej reguł. Prowokuje innych do wypowiadania negatywnych opinii o sobie. Ma krótszy okres odwlekania działania, musi zrobić natychmiast coś, co przychodzi mu do głowy i nie potrafi czekać na nagrodę lub pochwałę. Aktywność dziecka jest dość chaotyczna, nie służy określonemu celowi. Typ mieszany ( spełnionych jest przynajmniej 6 kryteriów diagnostycznych zaburzeń koncentracji uwagi, a także przynajmniej 6 objawów nadruchliwości ). U dziecka występuje pełny obraz zespołu ADHD, zarówno nasilone objawy niepokoju ruchowego i słaba kontrola impulsów jak i objawy zaburzeń koncentracji uwagi. Dzieci te nie radzą sobie zarówno z uważaniem, pamiętaniem jak i spokojnym pozostawaniem w miejscu, czekaniem na swoją kolej. Typ mieszany zespołu nadpobudliwości psychoruchowej jest najczęstszy. Warto pamiętać, że dzieci z ADHD różnicują nie tylko wyżej wymienione podtypy ale również nasilenie objawów. Nieodłączną jego właściwością jest zmienność. Są dni ( częściej godziny ), sytuacje, w których dzieci te radzą sobie bardzo dobrze i zachowują się wzorowo, po czym nagle, bez wyraźnego powodu następuje załamanie. Często można spotkać się z bardzo różnymi, wręcz skrajnymi opiniami pochodzącymi od różnych osób a dotyczących tego samego dziecka z ADHD, ponieważ w sporadycznych kontaktach dziecko takie może nie przejawiać symptomów deficytów uwagi czy nadpobudliwości i jego zachowanie może być nienaganne. Warunki, które wywołują i wpływają na symptomy ADHD nie są statyczne, stąd też można często usłyszeć od rodziców dzieci z ADHD, że potrafią one godzinami zajmować się grami komputerowymi a mają problem z poświęceniem kilku minut na odrobienie lekcji. 3. Przyczyny ADHD Przyczyny występowania ADHD są do dziś nieznane. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nadpobudliwość wiązano z mikrouszkodzeniami mózgu. Popularna była również hipoteza wiążąca ją z urazami okołoporodowymi, chemicznymi ( niedotlenienie ) lub mechanicznymi. Współczesne metody badań neurobiologicznych nie potwierdzają jednak tych poglądów. Pozwoliły one jednak stwierdzić, że u dzieci z ADHD pewne obszary mózgu wykazują anomalie i są mniej aktywne. Stwierdzono również u nich specyficzne wzorce przetwarzania informacji, wskutek czego np. informacje mało ważne stają się najważniejsze, a inne nie są w ogóle odbierane. Niektórzy naukowcy upatrują przyczyn ADHD w genetycznym obciążeniu wyrażającym się w ograniczonej zdolności dziecka do wewnątrzsterowalności ( samoświadomości ). Poglądy te potwierdzają badania ich rodzin. Jeżeli w rodzinie, wśród bliższych lub dalszych krewnych występował zespół nadpobudliwości, to ryzyko wystąpienia choroby u kolejnego jej członka jest 5-7 razy większe niż u dzieci z rodzin, u których ten problem nie występuje ( 71 % wszystkich krewnych dzieci z nadpobudliwością miało lub ma objawy nadpobudliwości ). Ryzyko wystąpienia zespołu nadpobudliwości wzrasta nawet do 50%, gdy dotyczyło ono jednego z rodziców ( rodzice około 40 % dzieci nadpobudliwych mają przetrwałą postać zespołu nadpobudliwości ). Dowiedziono również częstszego występowania zespołu nadpobudliwości u bliźniąt jednojajowych niż u dwujajowych. Istnieje także przekonanie, że przyczyn ADHD jak również towarzyszących mu zmian organicznych należy szukać w niezadowalającej relacji między dzieckiem a otoczeniem ( szczególnie z matką ) w najwcześniejszym okresie życia. Tak więc, jak już wspomniano, nie można jednoznacznie określić przyczyn pojawiania się ADHD. Należy jednak zawsze pamiętać, ze zachowanie dziecka z zespołem nadpobudliwości i deficytami uwagi zależy od wielu czynników. Nie mniej ważne od biologicznych uwarunkowań są aktualne sytuacje, zdobyte przez dziecko doświadczenia i kształtowane pod ich wpływem wewnętrzne mechanizmy osobowości. 4. Diagnoza Częstość występowania ADHD wśród dzieci w młodszym wieku szkolnym ocenia się na 3 - 5 % . Według danych światowych tylko 1/5 ogólnej liczby dzieci nadpobudliwych trafia pod opiekę specjalistów ( w Polsce nie ma takich statystyk ). ADHD nie rozpoznane i nie leczone może prowadzić do poważnych następstw : przedwczesnego i nie satysfakcjonującego zakończenia edukacji, ograniczenia perspektyw życiowych, zaburzenia relacji rodzinnych i rówieśniczych, uzależnienia od substancji psychoaktywnych, ryzyka wejścia w kolizję z prawem. Dokładnie nie wiadomo gdzie kończy się normalność a zaczyna ADHD. Wykonywane badania mogą jedynie pozwolić na wykluczenie innych chorób, które mogą objawiać się nadpobudliwością. Nie ma żadnego testu, który jednoznacznie wskazałby na występowanie ADHD. Testy choć bardzo przydatne nie rozstrzygają wszystkiego. Dzieci z ADHD potrafią prezentować się zupełnie odmiennie w zależności od otoczenia. W czasie badań wcale nie muszą wyglądać na chore. Dzieje się tak dzięki nowości sytuacji oraz motywacji towarzyszącej badaniom. Dziecko może się skupić dzięki rozmowie w cztery oczy i dzięki chęci by "dobrze wypaść" . Najważniejszy "test" przy stawianiu diagnozy polega na wszechstronnym poznaniu zachowań dziecka. Diagnoza ADHD zależy całkowicie od najprostszej ze wszystkich procedur medycznych - przeprowadzenia wywiadu. Lekarz uzyskuje informacje o dziecku przede wszystkim od jego rodziców. Nie będą one jednak pełne bez opinii nauczyciela-wychowawcy. To wychowawca przez dłuższy czas może obserwować dziecko w różnych sytuacjach i może też porównać jego zachowanie z zachowaniem rówieśników. Patrzy jak dziecko rozwiązuje powierzone mu zadania i jak funkcjonuje w systemie społecznym. Bardzo często zdarza się, że to nauczyciel jest pierwszą osobą, zwracającą uwagę na zachowania dziecka mogące świadczyć o jego nadpobudliwości ( oczywiście jeżeli potrafi je rozpoznać ). Nauka szkolna wymaga od dziecka wielu trudnych rzeczy, takich jak : pozostawanie w jednym miejscu przez 45 minut słuchanie przez kilkanaście minut nauczyciela zajmowanie się przez dłuższy czas jednym, często subiektywnie nudnym tematem zapamiętywanie na polecenie wielu informacji jednocześnie bycie grzecznym, a więc panowanie nad swoim zachowaniem. Niemożność sprostania przez dziecko tym wymogom sprawia, że często wcześniej nie obserwowane objawy jego nadpobudliwości ujawniają się w całej pełni. Stąd ogromna rola nauczyciela potrafiącego dostrzec, właściwie ocenić i przedstawić rodzicom problemy dziecka, jak również wskazać im gdzie może poszukać specjalistycznej pomocy. 5. ADHD a zaburzenia zachowania Niespokojne, nadruchliwe zachowania dziecka z ADHD mogą przypominać zachowanie dziecka z zespołem opozycyjno - buntowniczym lub z zaburzeniami zachowania. Według podręcznika diagnostycznego Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, zespół zachowań opozycyjno - buntowniczych ( oppositional defiant disorder - ODD ) oznacza " nawracające zachowania negatywistyczne, buntownicze, nieposłuszne i nieprzyjazne wobec autorytetów, które utrzymują się przynajmniej przez 6 miesięcy ". ODD charakteryzuje się częstym występowaniem co najmniej 4 z wymienionych zachowań : kłótnie z dorosłymi aktywne przeciwstawianie się lub odmowa spełnienia próśb i podporządkowania się zasadom ustanowionym przez dorosłych celowe drażnienie innych swoim zachowaniem obarczanie innych winą za własne błędy lub złe zachowanie drażliwość i skłonność do szybkiej irytacji zachowaniem innych okazywanie gniewu i niechęci zawziętość i mściwość Autorzy podręcznika podkreślają, że o zespole zachowań opozycyjno - buntowniczych można mówić wtedy, gdy zachowania te występują częściej niż to się zazwyczaj obserwuje u jednostek w podobnym wieku i na porównywalnym etapie rozwoju. Ponadto muszą one prowadzić do poważnych problemów w funkcjonowaniu społecznym i szkolnym. W literaturze psychiatrycznej wprowadza się rozróżnienie pomiędzy ODD a zaburzeniami zachowania. ODD uważa się za mniej poważny i pozbawiony agresji wobec innych ludzi. Skłonność natomiast do wdawania się w bójki, niszczenia pracy i zabawy innych, kradzieży i oszustwa, stanowią charakterystyczne cechy dzieci z zaburzeniami zachowania. Często zdarza się, że u dzieci z ADHD błędnie rozpoznaje się ODD lub zaburzenia zachowania i na odwrót. Trzeba dokładnej analizy by dokonać rozróżnienia. W zachowaniach dzieci z ADHD nie ma złości czy premedytacji, które można zauważyć w dwóch wspomnianych dysfunkcjach. Destrukcyjne wybuchy dziecka z ADHD są spontaniczne i impulsywne, podczas gdy takie wybuchy u dziecka z ODD lub zaburzonym zachowaniem bywają zaplanowane. Dzieci te robią wrażenie jakby nieustannie kierowała nimi złość i uraza. Kiedy dziecko z ADHD popełnia błąd i ponosi porażkę, ulega wzburzeniu. Nie szuka ono jednak - w przeciwieństwie do dziecka z ODD lub zaburzonym zachowaniem - winnych swojego niepowodzenia i nie obmyśla planów zemsty. Z drugiej strony dziecko, które ma tylko zaburzenie sfery popędowej, nie objawia roztargnienia czy pobudzenia typowego dla dziecka z zespołem hiperkinetycznym. Zdarza się oczywiście, i to dość często, że ADHD i zachowania opozycyjno - buntownicze ( zaburzenia w zachowaniu ) współwystępują. Dzieci nadpobudliwe są negatywnie oceniane przez otoczenie ( zawsze coś stłuką, wyleją, zepsują, zwykle nie kończą rozpoczętych działań, "nie ma ich za co chwalić" ) przez co maleje ich poczucie własnej wartości. Z niechęcią myślą o sobie. Rzadko osiągają jakikolwiek sukces. Napływ z otoczenia wielu negatywnych bodźców, niemożność sprostania wymaganiom otoczenia, powoduje że dziecko zaczyna się zachowywać zgodnie z przypisywaną mu rolą - nieudacznika, łobuza, rozrabiaki. ADHD nie charakteryzują zachowania opozycyjno - buntownicze ani zaburzenia w zachowaniu ( w znaczeniu jakie nadają im klasyfikacje diagnostyczne ). Zespół ten jest jednak istotnym czynnikiem zwiększającym ryzyko ich pojawienia się. 6. Dziecko z ADHD - co może zrobić nauczyciel Upewnij się, że masz naprawdę do czynienia z ADHD. Jako nauczyciel nie możesz stawiać diagnozy ale możesz i powinieneś zadawać pytania na ten temat. Nie bój się prosić o pomoc. Nie musisz być ekspertem w dziedzinie ADHD. Spotykaj się z rodzicami często a nie tylko wtedy gdy pojawia się problem. Zaznacz, że jesteś po ich stronie. Prowadź korespondencję w dzienniczku : dom -szkoła - dom. Pomoże to w codziennym kontakcie rodzic - nauczyciel i pozwoli uniknąć spotkań kryzysowych. Pozwoli również na częste informacje zwrotne, czego dzieci z ADHD potrzebują szczególnie. Staraj się robić częste raporty na temat postępów dziecka i przekazuj je rodzicom. Nie traktuj ich dyscyplinarnie ale jako informację i zachętę do działania. Pamiętaj, że ADHD stanowi problem a nie wymówkę. Powinieneś wiedzieć jakie zachowania dziecka są spowodowane nadpobudliwością a jakie nieposłuszeństwem czy niechęcią. Dziecko z ADHD ma osiągnąć to samo co jego rówieśnicy ale przy większym nakładzie pracy swojej, rodziców i nauczycieli. ADHD to zespół objawów, z których czasami się wyrasta, ale które są i nie można ich zmienić. Można jedynie pomóc dziecku w lepszym funkcjonowaniu pomimo ich obecności.. Około połowa dzieci z ADHD ma jednocześnie specyficzne trudności w uczeniu się - dysleksję, dysgrafię, dysortografię, dyskalkulię - co dodatkowo komplikuje i tak już trudną sytuację. Częściej niż inne dzieci mają kłopoty z zaburzeniami pamięci ( trudno im wybrać to co istotne ), zaburzeniami językowymi ( kłopoty z budowaniem spójnych wypowiedzi ), niezgrabnością ruchową ( częsta dysparksja - układ nerwowy pracuje niedoskonale, a on decyduje o koordynacji, przekazywaniu sygnałów z mózgu do mięśni, a więc o sprawności ruchowej ). Pracę z dzieckiem nadpobudliwym trzeba codziennie zaczynać od nowa. Jak już wspomniano, istotą problemów dziecka z ADHD jest : zaburzona koncentracja uwagi nadmierna ruchliwość nadmierna impulsywność To właśnie z nimi musi zmierzyć się nauczyciel. Zaburzona koncentracja uwagi Najczęstsze problemy dziecka : zapomina co było zadane nie wie co przynieść na zajęcia zapomina poleceń, nie słyszy ich, nie odpowiada na nie często przerywa pracę, nie kończy jej lub rozpoczyna ją od początku łatwo się zniechęca ma ciągle bałagan na ławce wszystkie znajdujące się wokół niego przedmioty rozpraszają go Co może nauczyciel : w klasie powinien być ład i porządek : określone, stałe miejsca do konkretnej aktywności, wydzielone półki, szafki do przechowywania pomocy szkolnych posadź dziecko blisko swojego biurka lub miejsca, w którym najwięcej przebywasz - z dala od miejsc, które łatwo mogą go rozproszyć ( okna, drzwi ) najlepszym dla niego towarzyszem w ławce jest dobry i spokojny uczeń ( ale nie najbliższy przyjaciel ) dawaj bardzo krótkie komunikaty : "otwórz zeszyt", "spakuj książki", "spójrz na tablicę" powtarzaj polecenia ( krótko i czytelnie ), zapisuj je proś dziecko o ich powtórzenie sprawdzaj czy uczeń wykonał polecenie ( np. czy otworzył książkę na podanej stronie ) a dopiero potem wydaj następne ( np. znajdź zadanie drugie ) często nawiązuj z dzieckiem kontakt wzrokowy. Stań przy nim, poklep po ramieniu, pogłaskaj, pochwal, zachęć, podtrzymaj na duchu ogłaszaj, co masz zamiar powiedzieć, zanim to powiesz. Powiedz to a potem powtórz, co powiedziałeś powtarzaj, powtarzaj, powtarzaj rozbijaj duże zadania ( polecenia ) na mniejsze. Daj dziecku czas na ich zrealizowanie. Każde mniejsze zadanie wydaje się być na tyle małe, że można je wykonać, dlatego dziecko nie ma poczucia, że coś jest ponad jego siły ( upraszczaj język instrukcji i poleceń ) ucz robienia planów i harmonogramów, list, tabelek, spisów, do których dziecko może się odwołać kiedy się zagubi pokaż różne "sztuczki" pomagające w zapamiętywaniu ( rymy, kody itp. ) do zmian przygotowuj dziecko odpowiednio wcześnie. Ogłoś co się nowego wydarzy, przypominaj o tym w miarę zbliżania się terminu zmiany przypominaj o terminowych zadaniach dopilnuj aby dziecko kończąc zajęcia miało : sporządzoną notatki z lekcji ( nie musi być ona pełna ale powinna zawierać najistotniejsze treści. Wypunktuj je w trakcie lekcji, podkreśl, zaznacz specjalnie ) zapisaną informację o pracy domowej ; pisemnej i ustnej ( jeśli nic nie jest zadane dziecko także powinno mieć wpis np."nic do zrobienia" ) zapisaną informację o nowym, niecodziennym wydarzeniu ; wycieczce, uroczystości szkolnej, nowych przyborach, które należy przynieść np. na plastykę ( zapis musi być jednoznaczny i dokładny ) zapisaną informację o przewidywanym sprawdzianie, powtórzeniu wiadomości ( termin, zakres materiału ). Nadmierna ruchliwość Najczęstsze problemy dziecka : nerwowo rusza rękami i stopami wierci się, wstaje z ławki, chodzi po klasie ciągle czegoś szuka w tornistrze, gryzie ołówki hałaśliwy gadatliwy, wyrywa się do odpowiedzi bez podnoszenia ręki, ciągle chce być pytany ( choć często nie zna właściwej odpowiedzi ) domaga się natychmiastowej gratyfikacji nie przestrzega reguł Co może nauczyciel : pozwalaj na otwarcie "zaworu bezpieczeństwa", na opuszczanie przez dziecko na chwilę klasy ( wysyłaj je do biblioteki po "potrzebną" książkę, do sekretariatu po "potrzebny" papier kancelaryjny, do pedagoga z "pilnym" pismem itp. ) zlecaj dziecku wykonanie drobnych czynności : zbieranie zeszytów, zawieszenie mapy, zmazanie tablicy, podlanie kwiatków itp. gdy biega po korytarzu zatrzymaj go i utrzymując kontakt wzrokowy zagadnij o coś, zapytaj o imię, poproś o pomoc w jakiejś sprawie ciągle zwracaj uwagę na jego nadmierne pobudzenie nie reaguj na jego odpowiedzi jeśli wcześniej nie zgłosił się podnosząc rękę Nadmierna impulsywność Typowe zachowania dziecka : działa bez zastanowienia na zasadzie pomysłreakcja nie potrafi wczuć się w sytuację drugiej strony niecierpliwy, nie potrafi czekać na swoją kolej często wtrąca się do rozmowy, przerywa wypowiedzi kolegów i nauczycieli przypadkowo, nieumyślnie niszczy różne rzeczy nie potrafi zrobić czegoś w określonej kolejności woli mówić niż słuchać Co może nauczyciel : ustal zasady i granice sformułuj jasno i w prosty sposób swoje oczekiwania ( dziecko poczuje się pewniej wiedząc dokładnie czego od niego wymagasz ). Ma to działanie łagodzące i hamujące a nie karzące wypisz zasady i umieść je w widocznym miejscu w klasie egzekwuj ich przestrzeganie. Rób to bez przerwy, od razu i wprost Nie wdawaj się w skomplikowane dyskusje o sprawiedliwości ( są zasady, należy je respektować ) Określ naturalne konsekwencje ( nie kary !! ) nieprzestrzegania zasad i przekraczania ustalonych granic. Muszą one być : szybkie ( natychmiast po przewinieniu ) skuteczne ( doprowadzone do końca ) sprawiedliwe ( odpowiednie do przewinienia ) wyjaśnij dziecku - odwołując się do ustalonych zasad - dlaczego spotykają go te konsekwencje ( np. "nie wolno krzyczeć podczas lekcji", "nie wolno popychać kolegów" itp. ). Rodzaje konsekwencji : naprawienie szkód ( posprzątanie rozrzuconych rzeczy kolegi, przeproszenie go przed całą klasą ) wyłączenie z sytuacji ( odesłanie w bezpieczne miejsce - do biblioteki, do pedagoga z poleceniem realizacji niezbyt atrakcyjnego zajęcia, np. przepisywania nudnego tekstu ). Ta konsekwencja jest skuteczna tylko wtedy, gdy odbierana jest przez dziecko jako nieprzyjemna ograniczenie swobody działań ( weź dziecko za rękę i odprowadź je do ławki, pomóż mu wypakować tornister, kierując jego ręką ). Przede wszystkim jednak : zauważaj każdy sukces dziecka i podkreślaj go, kiedy to tylko możliwe nie żałuj zachęt, wsparcia, pochwał, chwal za każdy etap pracy ; konkretnie, w urozmaicony sposób pokazuj co dziecko robi dobrze, opisuj to ( powiedz : "podoba mi się, że masz na ławce ładnie poukładane książki i kredki" a nie "wreszcie masz porządek na ławce", powiedz : "jest mi bardzo miło, że na pierwszej lekcji nie kręciłeś się i nie wychodziłeś z ławki" a nie "na pierwszej lekcji byłeś grzeczny" ). 7. Nauczanie indywidualne Dziecko z ADHD ma odmienne możliwości i wymagania. Jego problemy nie wynikają z lenistwa, braku gotowości szkolnej ani z błędów wychowawczych rodziców. Nie są też zależne od woli dziecka. Nauczyciel - pamiętając, że nie jest terapeutą - musi brać to pod uwagę w procesie dydaktycznym i wychowawczym. Powinien jednak wystrzegać się rażąco nierównomiernego rozdzielania swojego czasu i uwagi między dzieci w klasie. Nie można dopuścić aby uczeń nadpobudliwy zdominował jej życie, negatywnie wpływał na wszystko co się w niej dzieje, nadawał charakter wszystkim podejmowanym przez wychowawcę działaniom, kontrolował sytuację. Powtórzmy raz jeszcze : ADHD to problem a nie wymówka. Specjaliści twierdzą, że optymalnym miejscem nauczania dziecka z ADHD jest mało liczna 10-15 osobowa klasa o charakterze integracyjnym ( z dwójką nauczycieli ). Przy dużym wysiłku rodziców, pedagogów i oczywiście samego dziecka może ono z powodzeniem funkcjonować także w normalnym systemie klasowym. Są jednak dzieci o tak nasilonej nadpobudliwości ( często połączonej - o czym już wspominano - z głębokimi zaburzeniami zachowania ), że całkowicie uniemożliwiają prowadzenie zajęć. Wyjściem z tej sytuacji - po wyczerpaniu wszystkich innych dostępnych form pomocy - może być nauczanie indywidualne . Plusy nauczania indywidualnego : dziecko zdecydowanie więcej się nauczy i będzie miało lepsze stopnie możliwa stanie się normalna praca w zespole klasowym ustaną często pojawiające się uzasadnione pretensje rodziców dzieci uczęszczających do klasy, w której większość czasu wychowawca poświęcał na dyscyplinowanie jednego ucznia wzrośnie bezpieczeństwo dzieci narażonych dotychczas na jego nieprzewidywalne zachowania Minusy nauczania indywidualnego : tylko kilka godzin nauki tygodniowo ( w szkole podstawowej klasy I - III 6 do 8 godzin, klasy IV - VI 8 do 10 godzin ) - zapewnienie dziecku opieki w pozostałym czasie często pociąga za sobą konieczność radykalnych zmian w życiu rodziny pozbawienie dziecka szansy uczenia się zasad współżycia z innymi, rozumienia sytuacji społecznych, współdziałania, podporządkowania się zasadom. Częściowym rozwiązaniem drugiego problemu powinno być realizowanie w szerokim zakresie §3 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie sposobu i trybu organizowania indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży, który brzmi : w celu pełnego osobowego rozwoju uczniów objętych indywidualnym nauczaniem oraz ich integracji ze środowiskiem rówieśników, dyrektor szkoły w miarę posiadanych możliwości, uwzględniając stan zdrowia dzieci, organizuje im uczestniczenie w życiu szkoły (np. w uroczystościach okolicznościowych). Wydaje się, że bardzo dobrym rozwiązaniem byłoby organizowanie dla dzieci, o których mowa nauczania indywidualnego na terenie szkoły. Co prawda §3 wspomnianego rozporządzenia MENiS stanowi, że "zajęcia w ramach indywidualnego nauczania prowadzi się w miejscu pobytu ucznia, w szczególności w domu rodzinnym, specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej", to w §2 czytamy "indywidualne nauczanie prowadzone jest przez jednego lub kilku nauczycieli szkoły, którym dyrektor szkoły powierzy prowadzenie zajęć indywidualnego nauczania, w zakresie, miejscu i czasie określonym przez dyrektora szkoły, z zastrzeżeniem § 3 ust. 4.". Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu przekazało również wykładnię z dnia 14 marca 2003 roku dotyczą organizowania nauczania indywidualnego. Oto jej brzmienie: rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2003 roku w sprawie sposobu i trybu organizowania indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży nie zmienia dotychczasowych zasad organizowania tej formy edukacji dzieci i młodzieży określa, że organizuje je dyrektor szkoły tak, aby zapewnić z jednej strony zaspokajanie potrzeb edukacyjnych danego dziecka, z drugiej strony spełnia wskazania zawarte w orzeczeniu poradni psychologiczno-pedagogicznej, w szczególności dotyczące organizacji różnych form pomocy psychologiczno-pedagogicznej dyrektor szkoły ustala dla ucznia zakres, miejsce i czas nauczania indywidualnego co oznacza, że przepis § 2 ust. 2 ust. 4 cyt. rozporządzenia nie wyklucza, w szczególnych przypadkach, możliwości organizowaniu indywidualnego nauczania w szkole. 8. Co nauczyciel może doradzić rodzicom Rozpoznanie Istotne jest uzyskanie oficjalnego potwierdzenia występowania u dziecka ADHD. Daje ono możliwość leczenia farmakologicznego ( dodatek B ) jak również podjęcia starań o indywidualne nauczanie w szkole. Ułatwia również wychowawcom dostosowanie działań dydaktyczno - wychowawczych do specyficznych - już formalnie określonych - trudności dziecka. Działania, które należy podjąć w celu zdiagnozowania u dziecka ADHD : najpierw ktoś opiekujący się dzieckiem dostrzega u niego objawy nadpobudliwości psychoruchowej. Może być to rodzic, wychowawczyni w przedszkolu lub szkole, lekarz pierwszego kontaktu. rodzice lub prawni opiekunowie dziecka, którzy dowiedzieli się o tym, że ich dziecko ma objawy ADHD lub ADD zapisują się na wizytę do rejonowego lekarza psychiatry ( można również zwrócić się do Poradni Psychologiczno Pedagogicznej, bezpośrednio lub za pośrednictwem pedagoga szkolnego ). psychiatra powinien dać skierowanie na badania pozwalające wykluczyć przyczyny nadpobudliwości spowodowane czymś innym niż wrodzoną wadą systemu nerwowego. Można udać się do lekarza psychiatry mając już ze sobą wyniki odpowiednich badań. lekarz psychiatra wydaje diagnozę na piśmie. Tekst powinien zawierać zalecenia dotyczące postępowania pedagogiczno - wychowawczego wobec dziecka. Lekarz psychiatra może też przepisać łagodne środki psychotropowe dobrane indywidualnie do każdego pacjenta. Co miesiąc podczas wizyty kontrolnej lekarz może skorygować stosowaną przez siebie terapię w zależności od jej skuteczności. rodzice lub opiekunowie powinni nawiązać i utrzymywać ścisłą współpracę z wychowawcami i nauczycielami aby zapewnić dziecku serdeczną, spójną, konsekwentną i profesjonalną opieką. Psychiatra dziecięcy Psycholog Pediatra (lekarz rodzinny ) Neurolog Rozpoznanie ADHD TAK TAK TAK TAK Przepisywanie leków TAK NIE TAK TAK Prowadzenie psychoterapii TAK TAK NIE NIE Jeżeli dziecko nie potrafi sprostać wymaganiom funkcjonowania w zespole klasowym, ma prawo do otrzymania indywidualnego nauczania. Aby je uzyskać, należy udać się do rejonowej poradni psychologiczno - pedagogicznej z orzeczeniem od rejonowego lekarza psychiatry. Poradnia psychologiczno - pedagogiczna wyda orzeczenie o celowości przyznania nauczania indywidualnego. To orzeczenie i opinię od psychiatry należy dołączyć do podania ( o przyznanie indywidualnego nauczania ) skierowanego do dyrektora szkoły. Zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych, dokumenty dotyczące dziecka mogą odbierać jedynie jego rodzice lub inni prawni opiekunowie. Dokumenty mogą, lecz nie muszą być okazywane w szkole. Rodzice sami decydują, czy ujawnienie diagnozy i opinii pomoże czy zaszkodzi dziecku. Oczywiście trzeba dołączyć wymagane dokumenty do podania o przyznanie indywidualnego nauczania. Organizowanie środowiska rodzinnego świat wokół dziecka z ADHD musi być uporządkowany, ponieważ jego świat wewnętrzny jest pełen niepokoju. W jego środowisku zewnętrznym potrzeba porządku i rutyny. Stałego i niezmiennego rytmu dnia. Znana pora wstawania, posiłków, obowiązków, przyjemności i snu. Daje to dziecku poczucie bezpieczeństwa i stałości ( oczywiście nie chodzi tu o rozplanowanie każdej minuty ale o wyznaczenie etapów, między którymi dziecko ma sporo wolnego czasu ) dobrze jest ograniczać ilość dopływających do dziecka bodźców. Należy unikać puszczania bardzo głośnej muzyki, częstego zapraszania wielu gości, pozwalania na zbyt długie oglądanie audycji telewizyjnych itd. trzeba dążyć do tego aby dziecko skupiało się na jednej czynności ( kiedy pisze niech nie ogląda telewizji, kiedy je niech nie czyta itd. ) do zmian trzeba dziecko przygotowywać, gdyż wytrąca je z równowagi wszystko co nagłe i niespodziewane w rozmowie z dzieckiem najlepiej posługiwać się konkretami, mówić jasno i wyraźnie ( zamiast "znowu masz bałagan w pokoju" lepiej powiedzieć "ułóż swoje ubrania w szafie a zeszyty na półce" ) w domu powinny obowiązywać normy i zasady ; stałe, proste, jasno określone ( zapisane ? ) np. "jeśli starszy brat ma gości nie wchodzimy do jego pokoju" ich przekroczenie musi powodować nieuchronne, z góry ustalone, stałe konsekwencje ( np. "nie przyjdziesz z placu zabaw o ustalonej godzinie, następnym razem będziesz musiał wrócić wcześniej. Zepsułeś siostrze zabawkę, odkupisz ją za własne oszczędności") właściwe zachowania, nawet część dobrze wykonanego zadania trzeba chwalić, szybko ( bez odraczania ), opisowo ( wskazując dokładnie co się podoba, co cieszy ), jednoznacznie ( bez zwrotu typu "świetnie ale..." ) jak najczęściej mówić dziecku czego się od niego oczekuje zanim zdąży zrobić coś niewłaściwego pokazywać dziecku jak naprawić, wyrządzone nawet przypadkiem, zło, podsuwać rozwiązania alternatywne bez wymówek i gderania w razie potrzeby ( uporczywe złe zachowania ) pozbawiać dziecko swojej uwagi. Odesłać je w bezpieczne ale nudne miejsce w domu. "Nie słuchać" protestów, krzyków, nieprzyzwoitych słów - spokojnie przeczekać. Istotę i wykładnię postępowania z dzieckiem z ADHD zawierają bardzo często cytowane jego "prośby" : Pomóż mi skupić się na jednej czynności. Chcę wiedzieć, co się zdarzy za chwilę. Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to, co robię, jest zrobione dobrze. Dawaj mi tylko jedno polecenie naraz. Przypomnij mi, żebym się zatrzymał i pomyślał. Dawaj mi małe zadania do wykonania, kiedy cel jest daleko gubię się. Chwal mnie choć raz dziennie, bardzo tego potrzebuję. Wiem, że potrafię być męczący, ale czuję, że rosnę, kiedy okazujesz mi jak mnie kochasz. Pomoc w odrabianiu lekcji zapewnić cichy i spokojny kąt z dobrym oświetleniem. Najlepiej jeżeli biurko ustawione jest przodem do pustej ściany na biurku powinny znajdować się tylko potrzebne w danej chwili przybory ( zeszyt, pióro, książka ) ograniczyć ilość bodźców dopływających do dziecka ( wyłączyć telewizor, zamknąć okno wychodzące na ulicę itd. ) ustalić z dzieckiem stałą porę na odrabianie lekcji robić krótkie przerwy podczas pracy, dostosowując jej tempo do możliwości dziecka ( istotne jest aby podczas tych przerw dziecko nie rozpoczynało czynności, od której trudno je będzie oderwać np. gry komputerowe ) dziecko powinno pracować samodzielnie ale pod kontrolą. Nie należy przy nim siedzieć i "za niego uważać" ale od czasu do czasu sprawdzić czy pracuje i pomóc mu w razie trudności Pomoc w nauce umożliwić dziecku jak najczęstsze korzystanie z bogato ilustrowanych książek oraz edukacyjnych programów komputerowych i telewizyjnych nauczyć je korzystania z leksykonów, encyklopedii, słowników i przez częste rozmowy wzbudzać ciekawość poznawczą zabierać dziecko na spacery, wycieczki, podczas których może poznać wiele rzeczy, o których uczy się w szkole umiejętnie łączyć naukę z zabawą ( rebusy, zagadki, zgadywanki, krzyżówki układanki literowe itd. ) Rodzicom nadmiernie zamartwiającym się problemami swojego dziecka, warto przedstawić listę sławnych osób, które miały zdiagnozowane ADHD lub uważa się na podstawie faktów z biografii i opisów zachowań, że były nim dotknięte a mimo to potrafiły tak wiele osiągnąć : Alexander Graham Bell ( 1862/1939 ) wynalazca telefonu Lewis Carrol ( 1832/1898 ) pisarz, matematyk Cher aktorka i piosenkarka Agatha Christie ( 1890/1976 ) pisarka Sir Winston Churchil mąż stanu Bill Cosby aktor Salvador Dali ( 1904/1989 ) malarz Walt Disney twórca i producent filmów animowanych Kirk Douglas aktor Thomas Edison ( 1847/1931 ) wynalazca Albert Einstein ( 1879/1955 ) fizyk Malcolm Forbes ( 1919/1990 ) założyciel magazynu Forbes Whoopi Goldberg aktorka Ernest Hemingway ( 1899/1961 ) pisarz Dustin Hofman aktor Michael Jordan koszykarz John F. Kennedy ( 1917/1963 ) prezydent USA John Lennon ( 1940/1980 ) piosenkarz Steve McQueen ( 1930/1980 ) aktor Pablo Picasso (1892/1973 ) malarz Muhammad Anwar -Sadat ( 1918/1981 ) Prezydent Egiptu Geog Bernard Shaw pisarz Will Smith aktor, raper Steven Spilberg reżyser Sylvester Stallone aktor Alberto Tomba wielki mistrz narciarstwa alpejskiego Jules Verne ( 1828/1905 ) pisarz Werner von Braun ( 1912/1977 ) wybitny konstruktor rakiet Woodrow Wilson prezydent USA Steve Wonder muzyk Rodzicom chcącym pogłębić wiedzę na temat problemów związanych z ADHD warto polecić następujące książki : Wolańczyk T., Kołakowski A., Skotnicka M. "Nadpobudliwość psychoruchowa. Prawie wszystko co chcielibyście wiedzieć" Pfiffner L. J. " Wszystko o ADHD" Hallowell E. M., Ratey J. J. "W świecie ADHD" Sarfontein G. "Twoje nadpobudliwe dziecko" Nartowska H. "Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo" (Pełniejszą bibliografię zawiera dodatek C), a także podać kontakty : Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Nadpobudliwym "Ponad" Warszawa, ul. Andersa 37 m 59 A korespondencja: skrytka pocztowa 38, 00-956 Warszawa Spotkania - poniedziałki, godz. 18, Dyżury telefoniczne we wtorki i czwartki w godzinach 10 - 12: tel. (0-prefix-22) 423 17 43 tel. kom. 0-602 447 293 oraz : Polskie Towarzystwo ADHD Kraków ul. Siewna 10 tel. 251 49 24 tel. kom. 0-693 357 434 Brak komentarzy. Może czas dodać swój?  Aby móc otrzymywać e-maile z PEDAGOG SZKOLNY musisz się zarejestrować. Musisz zalogować się, aby móc dodać wiadomość. 26. lipiec 2022 19:08Proszę o kontakt, jeśli ktoś z Państwa miał ucznia z umiarkowanym stopniem realizującym nauczanie indywidualne. 22. lipiec 2022 17:02Kaziu i jeszcze zostanie na dobry samochód. 21. lipiec 2022 19:22Gratulacje!!! Będziesz teraz wreszcie mogła sobie kupić dom z ogrodem, a wczasy spędzać na Bali 21. lipiec 2022 18:07Od dziś nauczyciel dyplomowany 21. lipiec 2022 10:51 ADHD naprawdę jest obecnie jedną z lepiej zdiagnozowanych przypadłości psychicznych. Możemy dyskutować czym jest ADHD, co je powoduje, czy jest bardziej deficytem, czy chorobą, czy darem, czy pozostałością genetyczną. Ale proszę, nie mów mi, że przez 40 lat życia coś sobie wymyśliłem. Nie musisz nazywać tego ADHD.
Sposoby radzenia sobie z … nadmierną impulsywnością 1. Wspólnie z uczniem opracuj system zasad, reguł oraz związanych z nim nagród i konsekwencji: stworzony system musi być zrozumiały dla ucznia, obowiązujące zasady w formie graficznej powieś na widocznym dla ucznia miejscu w klasie, kiedy dziecko koniecznie chce z Tobą rozmawiać, gdy jesteś zajęty, podaj mu kartkę, aby zapisało to, co przyszło mu właśnie do głowy i czym chce się z Tobą podzielić, porozmawiaj o tym z nim później, ostrzegaj dziecko przed zrobieniem czegoś, czego robić mu nie wolno, często przypominaj, że istnieją reguły, dopiero po kilku przypomnieniach zastosuj konsekwencje, kary i nagrody stosuj natychmiast, wzmacniaj wszystkie przejawy pożądanego zachowania. 2. Rozpoczynaj zajęcia lekcyjne od ćwiczeń odprężających, a następnie kinestetycznych. 3. W różnych sytuacjach zatrzymaj się na chwilę i poproś, aby dziecko opowiedziało, co może się zdarzyć (Co by było, gdyby…). 4. Przewiduj, kiedy nastąpi niepożądane, impulsywne zachowanie i powstrzymuj ucznia przed wykonaniem takiej czynności, mów jednocześnie o następstwach i konsekwencjach. Zobacz: zasady dobrej organizacji pracy ucznia nadruchliwością Włącz ucznia do aktywnego udziału w lekcji. Organizuj dziecku czas, by miało okazję do ruchu, ale jak najmniej przeszkadzało otoczeniu – może być Twoim pomocnikiem w prostych czynnościach. Zaplanuj krótkie przerwy w czasie dłuższych prac na wyładowanie zgromadzonej energii. Zasugeruj rodzicom udział dziecka w zajęciach sportowych. zaburzeniami koncentracji uwagi Ogranicz ilość bodźców dochodzących do ucznia. Stosuj indywidualizację pracy oraz stałą bezpośrednią pracę z uczniem. Dostosuj tempo pracy do możliwości ucznia. Wyznacz uczniowi konkretny cel i podziel zadania na mniejsze etapy. Natychmiastowo kontroluj poprawność wykonania zadań. Opracowanie: pedagog Kinga Ignaszewska - Łaz Źródło: Hallowel E., Ratey J. W świecie ADHD. Nadpobudliwość psychoruchowa z zaburzeniami uwagi u dzieci i dorosłych. Natowska H. Wychowanie dziecka nadpobudliwego. Wolańczyk T., Kołakowski A., Skotnicka M. Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Wolańczyk T., Kołakowski A., Pisula A., Skotnicka M. Dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Objawy i sposoby pomocy. Zobacz także: Jak ćwiczyć język w podróży?
2.1 Terapie medyczne dzieci z ADHD. 2.2 Metody terapii. 2.3 Instytucje wspomagające dzieci z ADHD. Rozdział 3. Dziecko z ADHD w szkole. 3.1 Specyficzne trudności w uczeniu się. 3.2 Szkolne potrzeby dziecka z ADHD. 3.3 Metody pracy nauczyciela z uczniem zaburzonym. 3.4 Reorganizacja otoczenia dziecka z ADHD.
Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 5 marca 2015 roku. Zasady pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo (ADHD) W dzisiejszych czasach coraz więcej dzieci przejawia zachowania nadpobudliwe. Nie są znane jednoznaczne przyczyny występowania ADHD, jednak badacze wymieniają czynniki mogące przyczynić się do powstawania tego zaburzenia: czynniki genetyczne, środowisko społeczne, dieta. Nadpobudliwość psychoruchowa to zaburzenie charakteryzujące się triadą objawów: zaburzenie koncentracji uwagi, nadaktywność i impulsywność. Zaburzenie uwagi rozumiane jest jako słabsza zdolność do koncentrowania się na określonym zadaniu. Dziecko bardzo szybko się rozprasza, ma problem z utrzymaniem uwagi na jednym bodźcu. Często zapomina polecenia, ma trudności z zastosowaniem się do następujących po sobie instrukcji. Uczeń ma problemy ze zorganizowaniem sobie pracy, nauki i zabawy, gubi i zapomina rzeczy. Często nie kończy rozpoczętej pracy, przechodzi do wykonywania kolejnej czynności nie kończąc poprzedniej. Nadmierna impulsywność to brak zdolności do zahamowania reakcji. W rezultacie dziecko działa pod wpływem impulsu, nie zastanawiając się. Często wyrywa się do odpowiedzi, zanim pytanie zostanie zadane w całości. Ma trudności z zaczekaniem na swoją kolej, np. podczas gier, jest nadmiernie gadatliwe. Nie umie planować swoich działań. Nadruchliwość jest to nadmierna i niczym nie uzasadniona aktywność ruchowa w porównaniu z rówieśnikami. Przejawia się w częstej potrzebie ruchu, nadaktywności ruchowej podczas siedzenia (wiercenie się, kręcenie, machanie nogami), częstym wstawaniu z miejsca. Dziecko manipuluje różnymi przedmiotami, np. przyborami szkolnymi, jest nadmiernie gadatliwe i hałaśliwe podczas pracy, zaczepia i potrąca innych. Powyższe objawy zmieniają funkcjonowanie dziecka w sferze motorycznej, poznawczej i emocjonalnej. Efektem tego jest najczęściej nieprawidłowe funkcjonowanie dziecka w środowisku domowym i szkolnym. Niezmiernie ważne jest, aby ucznia z ADHD objąć wszechstronną opieką psychologiczno-pedagogiczną w celu przeciwdziałania niepowodzeniom szkolnym. Bardzo pomocne może okazać się tu opracowanie zasad wprowadzających w życie szkolne ucznia specyficzne reguły postępowania. Praca z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo – zasady 1. Zasada regularności Działania powinny mieć miejsce w ustalonym rytmie, należy unikać gwałtownych i radykalnych zmian, aby zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i stałości. 2. Zasada powtórzeń Należy wielokrotnie powtarzać jasne i proste polecenia, a także upewniać się, czy dziecko je zrozumiało. 3. Zasada jasno sprecyzowanych reguł i norm 4. Zasada konsekwencji działania Należy spokojnie i konsekwentnie egzekwować ustalone zasady, a także wdrażać ucznia do kończenia podjętego działania. 5. Zasada indywidualizacji Polega na dostosowaniu warunków kształcenia do możliwości psychofizycznych i tempa pracy dziecka. 6. Stosowanie wzmocnień pozytywnych Wskazane są częste nagrody (np. pochwała, uśmiech, przytulenie lub drobne nagrody materialne) nawet za przejawy pożądanego zachowania. 7. Odpowiednia struktura zewnętrzna Należy odpowiednio przygotować miejsce pracy dziecka, ograniczyć bodźce rozpraszające uwagę. 8. Właściwa komunikacja Chodzi tu o słuchanie ucznia, a także o przekazywanie komunikatów odnośnie zachowania ucznia w danej chwili. 9. Stwarzanie sytuacji zapewniających sukces 10. Aktywizowanie dziecka poprzez organizowanie dodatkowych aktywności pozwalających na rozładowanie emocji 11. Zasada naprzemiennego wysiłku i relaksu 12. Zasada dostosowania struktury zajęć Należy naprzemiennie stosować zajęcia spokojne oraz wymagające aktywności ruchowej oraz dopilnować, czy uczeń zapisał pracę domową. 13. Zasada współpracy z rodzicami ucznia Pamiętajmy, że dziecko z ADHD potrzebuje naszej pomocy – akceptacji, empatii i otwartości na jego problemy. Literatura Al-Khamisy D. i Gosk U., Model pracy z uczniem z ADHD [w:] Podniesienie efektywności kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Ministerstwo Edukacji Narodowej Wójcik A., Praca z dzieckiem z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej [w:] Diagnoza i rewalidacja indywidualna dziecka ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi pod red. M. Klaczak i P. Majewicza, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2006
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi w literaturze z zakresu medycyny, psychologii i pedagogiki określany bywa także jako zaburzenia hiperkinetyczne lub oznaczany skrótem „ADHD”. Obecnie jest to jedna z najczęściej diagnozowanych nieprawidłowości wieku rozwojowego. Statystycznie rozpoznanie takie otrzymuje

Zobacz prace podzielone tematami: 01 - Administracja 02 - Analiza: ekonomiczna, finansowa, wskaźnikowa 03 - Bankowość, Kredyty 04 - Bezrobocie 05 - Bezpieczeństwo i Higiena Pracy 06 - Biznes plany 07 - Budownictwo i Architektura 08 - Budżet: miasta, powiatu, gminy, państwa 09 - Controlling 10 - Koszty, Audyt 11 - Pielęgniarstwo, Fizjoterapia, Dietetyka, Farmacja i Medycyna 12 - Faktorinng, Outsourcing 13 - Finanse 14 - Gastronomia, Hotelarstwo 48 - Historia 46 - Informatyka, Internet 15 - Inwestycje, MŚP 16 - Joint Venture, Prywatyzacja, BIZ 17 - Jakość 18 - Komunikacja społeczna 19 - Leasing 47 - Literatura 20 - Negocjacje, Konflikty 21 - Nieruchomości 22 - Marketing, Promocja, Reklama, Produkt 23 - Mechanika, Motoryzacja 24 - Ochrona Środowiska, Ekologia 25 - Pedagogika 26 - Podatki 27 - Politologia, Terroryzm, Dziennikarstwo 28 - Prawo, Przestępczość 29 - Psychologia 30 - Public relations 31 - Rachunkowość 32 - Resocjalizacja 33 - Rolnictwo 34 - Rynki finansowe, Instrumenty finansowe, Giełda 35 - Samorządy 36 - Socjologia 37 - Stosunki międzynarodowe, Handel zagraniczny 38 - Transport, Logistyka, Dystrybucja 39 - Turystyka, Agroturystyka 40 - Ubezpieczenia, Emerytury, Renty, Służba zdrowia 41 - Unia Europejska, Unia Walutowa, Euro, Fundusze Unijne 42 - Wychowanie fizyczne 43 - Zarządzanie, Organizacja, ZZL: Rekrutacja, Selekcja, Szkolenia, Motywowanie, Wynagradzanie, Ocenianie 44 - Strategie 45 - Inne 00 - Pokaż wszystkie prace Numer pracy: 2927 Temat pracy: Sytuacja dziecka z ADHD w szkole. Liczba stron: 56 Spis treści / plan pracy: Wstęp.........2 Rozdział 1. Zrozumieć ADHD Istota ADHD.........4 Przyczyny występowania zaburzenia.........6 Objawy ADHD.........9 Diagnoza ADHD.........14 Metody diagnozowania.........16 Współwystępowanie innych zaburzeń.........19 Rozdział 2. Uczeń z ADHD Edukacyjne potrzeby dziecka z ADHD.........22 Dostosowanie otoczenia do dziecka nadpobudliwego.........23 Wpływ zaburzenia na naukę szkolną.........26 Praca licencjacka nauczyciela z dzieckiem nadpobudliwym.........31 Klasa integracyjna jako środowisko dla dziecka zaburzonego.........35 Rozdział 3. Metody leczenia ADHD Farmakologiczna pomoc dziecku.........38 Psychologiczna pomoc dziecku.........41 Praca licencjacka rodziców z dzieckiem nadpobudliwym.........47 Współpraca rodziców z nauczycielami......... 50 Zakończenie.........53 Bibliografia.........57

Autyzm jest zaburzeniem, dla którego – jak dotychczas – nie wynaleziono skutecznej terapii. Obecne terapie łagodzą skutki, lecz ich nie usuwają. Dlatego tak ważne jest edukowanie, uświadamianie i angażowanie całej rodziny dziecka oraz najbliższego otoczenia. Jest to szczególnie istotne, pod kątem dobrego zaplanowania procesu

Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 8 lutego 2021 roku. Zespół Aspergera (ZA) jest najłagodniejszą formą całościowych zaburzeń rozwoju mieszczących się w spektrum autyzmu. Jest to zaburzenie, a NIE choroba. Diagnozowane jest coraz częściej, a wiele dzieci z zespołem Aspergera jest uczniami ogólnodostępnych szkół. W związku z trudnościami w dostosowaniu się do obowiązków szkolnych oraz trudnościami w funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej, dziecko z zespołem Aspergera może nie być akceptowane przez rówieśników. Cechy charakterystyczne dla dzieci z zespołem Aspergera: dosłowne rozumienie mowy,są w normie intelektualnej, ale występują zaburzenia sensoryczne,nie „czytają” emocji, mają problem z ich właściwym wyrażaniem,nie lubią zmian,pracują według schematów,są impulsywne i skrajne w swoim zachowaniu,są skrajne w kontaktach społecznych – wycofanie społeczne,są nadmiernie szczere,kierują się rozumem, a nie sercem. To bardzo inteligentni ludzie, ale mają problem z funkcjonowaniem społecznym. Zaburzenia towarzyszące zespołowi Aspergera: zaburzenia koncentracji uwagi,zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytami uwagi – ADHD,zaburzenia lękowe,fobia społeczna,zaburzenia opozycyjno-buntownicze,mutyzm wybiórczy,Zespół Tourette’a (tiki ruchowe). Zachowania dzieci z zespołem Aspergera interpretowane są często jako przejaw złego wychowania, dlatego zdarza się, że u dziecka w pierwszej kolejności może być rozpoznane ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) lub zaburzenia zachowania. U dzieci z zespołem Aspergera, w sferze rozumienia sytuacji społecznych, rozumienia motywów działania i uczuć innych osób, występują znaczne deficyty, wynikające z odmiennego funkcjonowania mózgu. Wpływ zaburzeń na funkcjonowanie w szkole Trudności językowe i komunikacyjne Uczeń: jest szczery aż do bólu,mówi to, co myśli w danej chwili,nie rozumie, czemu ludzie kłamią,może mieć trudności z rozróżnieniem, jak się odzywać do osoby dorosłej, a jak do rówieśników,ma problem z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości,nie rozumie metafor, przenośni, ironii, żartów,dosłownie rozumie znaczenia słów,wtrąca niestosowne komentarze, nie zważając na uczucia innych. Prośby dziecka z ZA Potrzebuję jasnych i czytelnych zasad, na których oprę moje wiedzieć, jaki jest porządek dnia, czuję się wtedy mi, co czujesz, co oznacza twoja mina – chcę się tego mi wskazówki, jak radzić sobie w nowych dla mnie mi, żebym się zatrzymał i ciebie do mnie wprost, bez przenośni i dwuznaczności – tylko wtedy wiem, o co mnie – bardzo tego że bywam męczący, ale staram się to zmienić, kiedy okazujesz mi zrozumienie i akceptację,Nie izoluj mnie od ludzi – ja ich potrzebuję do normalnego obrażaj się, gdy powiem, co myślę, NIE CHCIAŁEM CIĘ URAZIĆ. Zaburzenia percepcyjno-motoryczne Uczeń: robi błędy ortograficzne, mimo znajomości zasad ortograficznych,ma trudności w czytaniu,ma problemy z grafomotoryką, co się przekłada na niestaranne pismo,ma kłopot z nauką języków obcych,może mieć nadwrażliwość lub niedowrażliwość słuchową, dotykową (odporność na ból), wzrokową, węchową,ma trudności z koordynacją ruchową. Funkcje poznawcze i wykonawcze Uczeń: nie rozumie, że inni ludzie mają swoje myśli i przekonania,nie zdaje sobie sprawy, że mówiąc otwarcie, może sprawić przykrość,ma problem z dokończeniem rozpoczętego zadania, bo stale się rozprasza,ma trudności w odnalezieniu się w nowej sytuacji, w przenoszeniu uwagi, wykorzystaniu informacji zwrotnych, planowaniu i realizacji planu,ma kłopot z zapamiętaniem dat, przeliczaniem czasu, pilnowaniem chronologii wydarzeń. Jak wspomóc ucznia podczas lekcji: Mów prostym językiem, bez przenośni, żartów i krótkich poleceń – im prostsze, tym większa szansa, że uczeń cię zrozumie i wykona wdawania się w dyskusję, krótka uwaga: STOP!Na początku lekcji powiedz, o czym będzie mowa – gdy uczeń będzie znał plan lekcji, będzie mu łatwiej się odnaleźć i utrzymać się zadawać pracę domową na początku się do ucznia po dziecko o wszystkich zmianach planu działania, unikniesz wtedy – dobrze pokierowany uczeń jest w stanie sprostać większości wymagań konsekwentny – to daje dziecku jasne granice i poczucie osiągnięcia, nawet te drobne – to buduje poczucie wartości. Bibliografia: Ayres A. J., Dziecko a integracja sensoryczna, Gdańsk 2020, Wyd. Harmonia A., Zrozumieć świat ucznia z Zespołem Aspergera, Gdańsk 2018, Wyd. V. F., Uczenie się przez zmysły, Gdańsk 2016, Wyd. Harmonia E., Dziesięć rzeczy, o których chciałoby ci powiedzieć dziecko z autyzmem, Kraków 2017, Wyd. Uniwersytet Jagielloński. Autor: Marta Pawlukiewicz – Czytelniczka Portalu

skuteczniejszych form współpracy jest Karta Zachowania w szkole wypełnia­ na codziennie przez nauczycieli, która w znacznym stopniu ułatwia współ­ działanie rodziców i nauczycieli w radzeniu sobie z trudnymi zachowaniami dziecka oraz śledzenie czynionych przez nie postępów (Wolańczyk, Koła­ kowski, Skotnicka 1999, Święcicka

Wprowadzenie 1. Definicja ADHD w literaturze 2. Przyczyny występowania ADHD u dzieci 3. Rozpoznanie objawów ADHD 4. Leczenie ADHD 5. Postępowanie pedagogiczne Zakończenie Bibliografia Wprowadzenie Zespół zaburzeń uwagi ma podłoże w biologii mózgu i centralnego układu nerwowego. Choć czynniki środowiskowe wpływa­ją na zmiany kierunku ADHD w różnych okresach życia, większość specjalistów w tej dziedzinie podziela opinię, że charakterystyczne problemy ludzi cierpiących na ADHD wynikają z nieprawidłowego funkcjonowania neurobiologicznego. Właśnie zrozumienie roli czyn­nika biologicznego w powstawaniu syndromu zrewolucjonizowało nasze myślenie o ADHD w ostatniej dekadzie. Pozwoliło również skutecznie je leczyć, jak to obecnie czynimy[1]. Dokładny mecha­nizm powstawania ADHD pozostaje nadal nieznany. Nie istnieje takie uszkodzenie mózgu, taki system neuroprzekaźników ani gen, który uznalibyśmy jednoznacznie za wywołujący ADHD. Dokładne badania mózgu związane z ADHD jak dotąd nie przyniosły rozwiązania, po części z powodu ogromnej złożoności systemu kierującego uwagą. System kierujący uwagą angażuje, w ten czy inny sposób, nie­mal wszystkie struktury w mózgu. Zarządza naszą świadomością, procesem budzenia się, naszymi czynnościami i reakcjami. Dowody neurobiologiczne wskazują na to, że syndrom ma swoje podłoże w centralnym układzie nerwowym. To, w jaki sposób psycholodzy i badacze medycyny schyłku XIX stulecia definiowali naturę i przyczyny ADHD, opierając się na własnych sądach i intuicji, stanowi fascynującą historię myślenia dedukcyjnego połączonego z ogromną wytrwałością. Nie da się ustalić, kiedy wszystko się zaczęło. Z pewnością objawy ADHD towarzyszyły ludziom, od kiedy zaczęli kodyfikować przeszłość. Jednak nowoczesna historia ADHD, historia dostrzegania objawów w świecie norm moralnych i kary oraz przenoszenia ich do świata nauki zaczęła się gdzieś na przełomie XIX i XX wieku. [1] Hallowell, W świecie ADHD. Nadpobudliwość psychoruchowa z zaburzeniami uwagi u dzieci i dorosłych, Wyd. Media rodzina, Poznań 2004, s. 312-313.

Leczenie ADHD u dorosłych zazwyczaj jest prowadzone przez lekarza psychiatrę, ponieważ wymaga dokładnej diagnostyki i monitorowania stanu psychicznego pacjenta. Lekarz psychiatra może przepisać odpowiednie leki i dostosować dawkowanie w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta. Farmakoterapia dorosłych osób z ADHD obejmuje
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zaburzenia hiperkinetyczne, czyli kłopoty z nadpobudliwością, nadruchliwością i koncentracją uwagi. Częściej diagnozowany u chłopców ze względu na przewagę objawów nadpobudliwości i nadruchliwości, co skutkuje kłopotami wychowawczymi. U dziewcząt przeważają objawy zaburzeń koncentracji, ale ponieważ nie są te objawy tak widoczne, dziewczynki nie sprawiają kłopotów wychowawczych i rzadziej są diagnozowane. Artykuł jest trzecią częścią cyklu poświęconego uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi #uczeń ze dziecka z ADHD Dzieci z tym zaburzeniem nie są inne, więc potrzebą nadrzędną jest zrozumienie. To co z nimi się dzieje jest trudne do pojęcia szczególnie dla nich, więc tym bardziej potrzebują, aby dorośli opiekunowie rozumieli więcej i wspierali je w poradzeniu sobie z codziennymi komplikacjami, jakie wnosi w życie dziecka ADHD. Jeśli dorośli zrozumieją przyczyny reakcji, to zobaczenie kolejnych potrzeb jest łatwiejsze: stałości reakcji na konkretne zachowanie (wszyscy dorośli reagują tak samo na takie samo zachowanie), konsekwentnego dotrzymywania umów i deklaracji, co eliminuje niepewność, regularności (rytmu dnia), która pozwala ćwiczyć umiejętności, powtarzania, aby uniknąć zapominania, a przede wszystkim natychmiastowej reakcji na zachowania dziecka: gdy dobre – to nagroda (pochwała), a gdy łamie reguły – natychmiastowej informacji, że to zachowanie jest niewłaściwe. Ostania z potrzeb jest często mało rozumiana przez dorosłych. W szkole zostawiany taki uczeń po lekcjach na rozmowę z wychowawcą nie potrafi przypomnieć sobie sytuacji, o których nauczyciel mówi, więc albo zamyka się i nie odpowiada (postrzegany jako niegrzeczny, unikający odpowiedzialności), albo odpowiada tak, jak wyobraża sobie oczekiwania nauczyciela (często postrzegany wtedy jako kłamczuch, który konfabuluje, żeby uniknąć reprymendy). A rzeczywistość tego dziecka wygląda jak życie na karuzeli: zaburzenia w pracy neuroprzekaźników w mózgu powodują brak możliwości selekcjonowania i hierarchizowania informacji (bodźców). Jak ma sobie odtworzyć, co wydarzyło się przed kilkoma godzinami czy nawet minutami, jeśli po drodze się tyle już zmieniło? Wspierająca przestrzeń Ze względu na nadpobudliwość i nadruchliwość ucznia dobrym rozwiązaniem wydaje się być zajmowanie miejsca w ostatniej ławce, bez towarzystwa rówieśnika. To sprzyja jego potrzebie większej przestrzeni prywatnej, a równocześnie zachowania, nad którymi nie panuje ze względu na swoje zaburzenie (np. kręcenie się na odchylonym krześle, spadające pomoce, ciągłe sięganie do tornistra, itd.), nie będą stanowiły swoistego „przedstawienia” dla innych uczniów. Pomogą także jasne ustalenia co do pomocy do lekcji: kolorowe okładki na podręczniki i zeszyty (np. zielony – przyroda, niebieski – matematyka), malutki piórnik (tylko podstawowe przybory, a do np. plastyki czy geometrii – inne małe piórniki z konkretnymi przyborami), na ławce znajdują się tylko niezbędne do lekcji przedmioty. Zachowanie nauczyciela: używanie konkretów w przedstawianiu treści, a unikanie pojęć abstrakcyjnych (jeśli się pojawiają, powinny być natychmiast wyjaśnione), unikanie zwrotów, które mogą powodować dezorientację (zaskakujące reakcje mogą wywołać zdania wypowiadane przez nauczyciela: Pozwól, że rzucę okiem… Pogoda pod psem… Leży do góry brzuchem… Ręce opadają…), powtarzanie najważniejszych zdań, zwracanie uwagi na to, co należy zanotować, wyraźne formułowanie celów i wskaźników pomagających ocenić osiągnięcie celu, dobre relacje z uczniem, które pozwolą ustalić, jak nauczyciel może „obudzić” ucznia, kiedy ten ma kłopot z utrzymaniem koncentracji. Istotnym elementem zachowania nauczyciela jest umiejętność powstrzymania się od zwracania uwagi, jeśli zachowanie ucznia wynika z jego zaburzenia i nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa tego ucznia lub innych obecnych w klasie. Np. w sytuacji, gdy spadnie piórnik, nie ma potrzeby zwracania się z uwagą Podnieś piórnik! Jak będzie go potrzebował, to podniesie. Poza tym takie „spadanie” różnych przedmiotów powtarza się zwykle wielokrotnie, więc nieustająco przerywana jest uwaga wszystkich uczniów, także tego, który ma z koncentracją szczególny kłopot. Oczywiście jeśli np. rozsypią się kredki, a uczniowie przemieszczają się po klasie, bo trwa aktywna praca, sytuacja się zmienia, może stanowić zagrożenia dla innych. Jasny komunikat Basia, Wojtek, pomóżcie Oskarowi zebrać kredki! ma uzasadnienie w zapewnieniu bezpieczeństwa wszystkim obecnym w klasie. Metody pracy dydaktycznej Im więcej aktywności, tym skuteczniejsze zaangażowanie ucznia nadpobudliwego w działania, które może wtedy zapamiętać skuteczniej, ponieważ włącza w ten proces wszystkie zmysły. Dobrze sprawdzają się instrukcje do wykonywania ćwiczeń, ponieważ pomagają zobaczyć kolejne elementy i – nawet jeśli dojdzie do zerwania uwagi i zaburzenia procesu myślenia – łatwiej wrócić do przerwanej pracy i powiązać fakty. W tym aspekcie mogą pomóc także plany, mapy mentalne, terminarze itd. Wspierające będą także metody oparte na wizualizacji: filmy, zdjęcia, ryciny, modele itd. W porządkowaniu wiedzy – możliwość korzystania z tablic, słowników, instrukcji, encyklopedii, zestawień, diagramów itd. Wspierają rozumienie i zastosowanie wiedzy metody inscenizacji, pokazów, prezentacji itd. Dostosowanie wymagań edukacyjnych Dla uczniów z zaburzeniem hiperkinetycznym dostosowanie powinno uwzględniać ich nadpobudliwość, nadruchliwość i kłopoty z koncentracją. Stąd właściwe wydają się być te formy, które bazują na powtarzaniu, przypominaniu, wspieraniu planowania i myślenia perspektywicznego, a także kontroli emocji. Skuteczne mogłyby być np.: …po uprzednim przypomnieniu, …po wcześniejszym przećwiczeniu, …w trzech etapach, …z modelem, …wg planu, instrukcji, …z graficzną notatką z tekstu, …ze słownikiem, …z tabelą, …możliwością korzystania z wyjaśnień nauczyciela, …z mapą itd. Ważne dla uczniów z ADHD 1. Najważniejsze: zaakceptować dziecko takim, jakim jest. Współpracować. Otwarcie rozmawiać o problemach dziecka, pytać o pomysły, które pomogą mu rozwiązać jego problemy. 2. Pracować nad pozytywnym obrazem tego ucznia, skupiać się na mocnych stronach, nie interpretować zachowań uczniów w sposób, który zaprzecza wiedzy o jego zaburzeniu. (Zamiast: “Uparte, pracuje wtedy kiedy samo chce, ciągle pyta, wszystko zaczyna, niczego nie kończy, buja w obłokach, ma ciągłe problemy w relacjach z rówieśnikami…”. Może: „Ukierunkowane na cel, pracuje przy wysokiej motywacji, dociekliwe, chętnie eksperymentuje, elastyczne, pełne pomysłów, indywidualista, ekscentryk…”?). 3. Postawić na empatię, zrozumienie i budowanie relacji. Taka postawa nauczyciela może pomóc uczniowi zobaczyć przestrzeń szkolną jako sprzyjającą realizacji celów i zaspokojenia indywidualnych potrzeb. To wpłynie uspokajająco na młodego człowieka, zwiększy jego zaufanie do dorosłych opiekunów, pośrednio może zwiększyć zaangażowanie tego ucznia w pracę nad sobą. 4. Ustalić czytelne sygnały dotyczące: pochwał (np. kciuk w górę: Chwalę, doceniam!), przypomnienia (np. pokazanie trzech palców stanowi komunikat: Wróć do przerwanego zadania!), zwrócenie uwagi na łamanie zasad (np. otwarta dłoń: Skup się na pracy!). Ważne, aby te sygnały były bez słów, które powodują przerywanie koncentracji wszystkich uczniów w klasie, a dziecko z ADHD czuje się ciągle upominane. 5. Podczas zajęć podkreślać to, co ważne, co wymaga zapamiętania, zapisania. 6. Podczas prezentacji komentować to, co uczniowie widzą. 7. Zachęcać do zadawania pytań i komentowania. 8. Kontrolować notatki ucznia, aby wyeliminować błędy różnego rodzaju. 9. Dopilnować, aby zadania (lub informacje istotne na przyszłość, np. sprawdzian w czwartek) były zapisane w zeszycie. 10. Współpracować z rodzicami (ale nie wzywać co chwila). Ustalony rytm spotkań wesprze zarówno dziecko, rodziców, jak i nauczycieli. Ważne, aby spotkania były nastawione na rozmowy o tym, co zostało osiągnięte, były okazją do wymiany pomysłów na rozwiązanie konkretnych problemów dziecka. 11. Dbać, aby każde spotkanie z uczniem kończyło się pozytywnie: jeśli nie pochwałą (bo było trudno dzisiaj), to na pewno z uśmiechem, który sygnalizuje uczniowi, że może liczyć na nauczyciela. Zewnętrzne objawy ADHD często utrudniają nauczycielom zauważenie rzeczywistych kłopotów dziecka związanych z deficytami koncentracji, dosłownym rozumieniem poleceń, utrudnionego czytania komunikatów niewerbalnych, problemów z nawiązywaniem i utrzymaniem relacji społecznych. A te kłopoty przekładają się na sukces (lub raczej jego brak) edukacyjny. Naszą rolą jest organizacja zajęć w taki sposób aby wspierając ucznia skupiać się na jego mocnych stronach, a nie deficytach. Chrzanowska B., Święcicka J.: Oswoić ADHD. Poradnik dla rodziców i nauczycieli dzieci nadpobudliwych psychoruchowo. Warszawa 2011. Maria Tuchowska Nauczyciel dyplomowany, polonista i teolog. Posiada wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi i młodzieżą w placówkach integracyjnych różnego poziomu, edukator, coach, przeprowadziła ok. 600 szkoleń z zakresu kompetencji psychospołecznych nauczycieli, prawa oświatowego, pracy z dziećmi i młodzieżą z różnego typu zaburzeniami. Specjalizuje się również w tematyce dotyczącej zagadnień związanych z obecnością rodziców w szkole. ADHD ze względu na swoje objawy utrudnia osiągnięcie sukcesów szkolnych, zawodowych, towarzyskich. Nasilenie objawów ADHD zmniejsza się z upływem czasu. Wczesne rozpoczęcie terapii indywidualnej dziecka oraz terapii rodzinnej znacząco zwiększa szansę na zmianę zachowania dziecka. Autor. praca zbiorowa. Wydawnictwo.

Opis Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest jednym z najczęstszych zaburzeń wieku dziecięcego. Każdego dnia wielu nauczycieli, rodziców i dzieci boryka się z tym problemem, co potwierdza niniejsza książka. Jest ona oparta na wieloletnim doświadczeniu autorów, wybitnych specjalistów w zakresie indywidualnej i grupowej pracy z dziećmi z ADHD, prowadzących warsztaty dla ich rodziców oraz szkolenia dla nauczycieli. ADHD w szkole łączy cechy kompleksowego podręcznika i skutecznego poradnika. Autorzy prezentują aktualne informacje na temat zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, jego typowe objawy oraz cechy odróżniające go od innych zaburzeń. W przejrzysty sposób oddzielają fakty od mitów i podpowiadają, jakie kroki należy podjąć, gdy zauważymy u dziecka pierwsze symptomy zaburzenia. Omawiają kwestie dotyczące akceptacji osoby z ADHD, funkcjonowania dzieci z tym zespołem w domu dziecka czy rolę szkolnego asystenta ucznia. Opisują wiele strategii pracy z dziećmi z ADHD, najpopularniejsze i najskuteczniejsze metody i narzędzia terapeutyczne oraz kryteria diagnostyczne. Proponują także program szkoleniowy dla nauczycieli, który z pewnością podobnie jak wszystkie zawarte w książce rady i wskazówki pomoże im osiągać coraz lepsze rezultaty w pracy z uczniami z ADHD.

o stosowanie przerw w trakcie zajęć; 3. angażowanie dziecka w działania w klasie, które wymagają ruchu, np. podlewanie kwiatów, rozdawanie dodatkowych materiałów; 4. relaksacja dla dzieci; 5. metody stymulacji rozwoju, które mają na celu pobudzanie funkcji poznawczych i rozwijanie umiejętności ADHD Zespół nadpobudliwości psychoruchowej budzi wiele kontrowersji. Niesłusznie zaburzenie to przypisuje się każdemu dziecku, które uważa się za źle wychowane, które jest niegrzeczne, nie wykonuje poleceń. Istnieje grupa dzieci, które pomimo wielu interwencji i wyciągania konsekwencji, takich jak np. wezwanie rodziców czy obniżenie oceny ze sprawowania, nie zmienia swojego zachowania. Może to wynikać z celowego łamania zasad, złośliwości albo też być objawem ADHD. Wpatrywanie się w okno, notoryczne rozmawianie z kolegami czy przychodzenie na lekcję bez przyborów i zeszytów u 5 proc. uczniów stanowi sygnał występowania u nich ADHD – zaburzenia neurorozwojowego o złożonej etiologii. Uczeń z ADHD jest normalnym dzieckiem i nastolatkiem. Ma swoje pasje, zainteresowania, indywidualny charakter. Dlatego ważne jest, by zaburzenie to nie było tylko grupą objawów i problemów. Cierpiące na nie dzieci i nastolatki wymagają wprawdzie dużo więcej wsparcia i opieki ze strony rodziców i nauczycieli niż ich rówieśnicy, ale budowanie wspólnej relacji i kibicowanie im w zdobywaniu najdrobniejszych osiągnięć są tu najważniejsze. Charakterystyczne objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej to: ■ nadruchliwość – przejawiająca się niemożnością przebywania w jednym miejscu i wzmożonym napędem, niespokojnym siedzeniem w ławce, wierceniem się, gadatliwością, hałaśliwością, ■ zaburzenia koncentracji uwagi – łatwość rozpraszania się pod wpływem zewnętrznych bodźców– czyjegoś głosu, włączonego telewizora w sąsiednim pokoju, przerzucanie się z jednej aktywności w drugą, trudność w skoncentrowaniu się na pracy, unikanie wysiłku umysłowego, długo trwające zabieranie się do zadań wymagających wysiłku umysłowego, zapominanie o codziennych zadaniach i łatwe gubienie rzeczy potrzebnych do nauki szkolnej, niesłuchanie poleceń lub brak reakcji na nie, wyłączanie się z aktywności – dziecko cierpiące na ADHD wydaje się często „śnić na jawie”, ■ impulsywność – kłopoty z przewidywaniem następstw swojego postępowania, impulsywne reagowanie na zaczepki, przystępowanie do wykonania zadania przed jego pełnym zrozumieniem, przed dokończeniem czytania i zrozumieniem instrukcji, niesłuchanie poleceń do końca, kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej, trudności w pracy w grupie, wszystko na zasadzie „tu i teraz”. ADHD nie jest winą rodziców ani dziecka. Leczenie tego zaburzenia postępuje wielotorowo, angażując zarówno lekarza, rodzinę, jak i szkołę. Pierwszym krokiem w leczeniu jest psychoedukacja rodziców, opiekunów pacjenta, a także nauczycieli i wychowawców. Informacje o chorobie można uzyskać przede wszystkim od specjalistów oraz dzięki wielu broszurom i poradnikom poświęconym temu zagadnieniu. Ważnym, jeśli nie jednym z najważniejszych elementów terapii są warsztaty dla rodziców dzieci z ADHD, podczas których uczą się oni postępować ze swoją pociechą i radzić sobie z jej problemami. W zależności od objawów i towarzyszących zaburzeń, można także rozważyć udział pacjenta w treningu zastępowania agresji, umiejętności społecznych lub w terapii poznawczo-behawioralnej. Warto zrozumieć na początku, że wiele zachowań dziecka wynika z objawów ADHD, a nie z jego złej woli. Nie można karać go za objawy, tak jak nie każe się kogoś za to, że ma wysokie ciśnienie. Dobrze jest nauczyć się odróżniać objawy ADHD od niepożądanego, celowego zachowania niewynikającego z zaburzenia. Jeśli dziecko ma problem z dokończeniem zadania, ale wraca do niego, gdy zwróci mu się uwagę i przywoła do pracy, to jest to objaw zaburzeń koncentracji. Jeśli jednak uczeń nie wykonuje polecenia nauczyciela, twierdząc, że nie będzie tego robił, bo mu się nie chce, to jest to celowe łamanie zasad i wymaga ono wyciągnięcia konsekwencji. Metody pracy z dzieckiem działają wtedy, kiedy są stosowane, tak jak okulary działają, kiedy mamy je na nosie. Nie można wyleczyć ADHD. Można jedynie sprawić, że problemy związane z chorobą będą w dużo mniejszym stopniu upośledzać funkcjonowanie i życie dziecka. Jeśli jego problemem jest rozpraszanie się w trakcie ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka Podczas odrabiania lekcji, rodzice mogą zastosować technikę „pustego biurka”: usunąć wszystkie zbędne przedmioty z biurka, ze ścian i otoczenia dziecka w miejscu, w którym odrabia lekcje. Sam stół, który do tej pory stał pod oknem, można dodatkowo przestawić pod ścianę, by to, co dzieje się na zewnątrz, nie dekoncentrowało. W szkole uczeń powinien być przesadzony do pierwszej ławki, blisko nauczyciela, by jego uwaga w pierwszej kolejności mogła się skupiać na lekcji, a nie na tym, co dzieje się w klasie. Kiedy rodzice chcą, by dziecko z ADHD wykonało polecenie, powinni mówić do niego krótkimi, pojedynczymi poleceniami. Muszą także nauczyć się przewidywać sytuacje, w których impulsywność dziecka mogłaby być dla niego niebezpieczna, np. podczas rowerowych wycieczek trasami przebiegającymi w pobliżu ulic. Wiele objawów wymaga akceptacji, a nie zwalczania. Dotyczy to przede wszystkim przejawów nadaktywności. Są to symptomy często najbardziej zauważalne, ale uciążliwe głównie dla innych osób, a nie samego dziecka. Można nie zwracać uwagi na to, że uczeń wierci się na krześle, dopóki nie przeszkadza w prowadzeniu lekcji. Jeśli słuchając nauczyciela, jednocześnie chce się on bawić małą gumową piłeczką czy zabawką, ściskając ją w dłoni, ponieważ rozładowuje w ten sposób napięcie i potrzebę ruchu – pozwólmy mu na to. Akceptacja oznacza spokojne obserwowanie dziecka, dostrzeganie pozytywów, chwalenie go, a nie pouczanie. Dopóki tym, co robi, nie zagraża sobie ani innym osobom, warto wyrażać swoją akceptację poprzez niewtrącanie się w podejmowane przez dziecko działania. Nie można liczyć na to, że jeśli jednego dnia tłumaczymy uczniowi, iż nie może bez powodu chodzić po klasie w trakcie lekcji, to od tej pory będzie codziennie się do tego stosował. Dzieci z ADHD nie pamiętają zasad i wymagają powtarzania reguł, na które się umówiły. Przy ich przestrzeganiu warto dziecko za to chwalić. Pochwał nigdy za dużo: za każdą – dla nas najdrobniejszą, ale dla dziecka z ADHD niekoniecznie – dobrze wykonaną czynność, spełnienie polecenia, za to, co poszło lepiej niż dotychczas. Fakt, że jednego dnia pochwaliliśmy dziecko za przyniesienie do szkoły wszystkich niezbędnych przyborów, nie oznacza, że gdy będzie mu się to zdarzało częściej, możemy przestać je chwalić i uznać, że to już normalne zachowanie. Za każdym razem będzie to jego sukces, który warto podkreślać. Pomoc dla ucznia z ADHD na terenie szkoły (część również w środowisku domowym) powinna obejmować Akceptację niezależnych od woli dziecka cech jego temperamentu – dziecka z ADHD nie wolno karać za objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, ponieważ nie ma na nie wpływu. W tym celu dobrze jest umieć odróżniać celowe zachowania niepożądane od objawów. Skutecznym sposobem w takiej sytuacji jest przypomnienie obowiązującej zasady lub polecenia. W większości przypadków dzieci, które wykazują objawy ADHD, wracają do wykonywanego przypadku zachowań niepożądanych częściej występuje celowa odmowa wykonania zadania. 2. Zwracanie pozytywnej uwagi/chwalenie ucznia za najmniejsze osiągnięcia i wysiłek. 3. Zapewnienie dziecku wzmocnień w zakresie zachowań pozytywnych, w sytuacjach, kiedy udaje mu się powstrzymywać zachowania impulsywne i niepożądane, zmniejszyć częstotliwość ich pojawiania się i ich siłę. 4. Docenianie i wzmacnianie obszarów kompetencji ucznia. 5. Zachęcanie do wspólnego spędzania czasu w małych grupach rówieśniczych opartych na zabawie, które będą służyć nie tylko swobodnemu nabywaniu umiejętności społecznych, ale także decentracji dziecka z ADHD w zakresie postrzegania stanów emocjonalnych innych osób. 6. Ustalenie z dzieckiem zasad, norm i konsekwencji obowiązujących w klasie (najlepiej zaproponować je całej klasie). Dzieci z ADHD mogą „wypróbowywać” nowe środowisko, a brak znajomości konsekwencji za ich nieprzestrzeganie powoduje często łamanie zasad. 7. Polecenia należy formułować krótko, w postaci równoważników zdań, w formie prostej instrukcji wykonania zadania lub jako przypomnienie zasady (np. „śmieci do kosza”), i dzielić zadania na etapy. Pomocne może być poproszenie dziecka, by powtórzyło pytanie lub polecenie, aby upewnić się, czy je słyszało i zrozumiało. Ważne rozwojowo jest konsekwentne, każdorazowe egzekwowanie od dziecka wydawanych mu poleceń i zasad. W sytuacji, gdy polecenie może być trudne do wyegzekwowania, należy go nie wydawać. 8. Unikanie w trakcie sprawdzianu zadań, które trzeba przepisać z tablicy – ograniczy to ryzyko błędów z nieuwagi. 9. Każdorazowe dopilnowanie zapisywania prac domowych. 10. Podzielenie zadań na mniejsze fragmenty lub ich skrócenie. Dzieci z ADHD gorzej radzą sobie z długimi zadaniami i ze zrozumieniem złożonych poleceń (zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej) – dlatego lepiej dać im kilka krótkich zadań niż jedno długie. Konieczna będzie pomoc w zrozumieniu zadań tekstowych, wydawanie krótkich poleceń, prostej instrukcji, dzielenie zadania na etapy. Dziecko z ADHD może nie reagować na polecenia wydawane całej klasie. Warto powtórzyć je bezpośrednio uczniowi, gdy cała klasa już pracuje. 11. Zachęcanie i cierpliwe wymaganie od dziecka z ADHD wykonywania zadań przeznaczonych dla całej grupy rówieśników, mimo jego szybkiego znużenia i zniechęcenia. sprawdzanie zadań ucznia i jego postępów w pracy na lekcji, częste podchodzenie do niego, sprawdzanie, czy pracuje, czy ma otwartą książkę na tej stronie, na której trzeba itp. – ze względu na obecność cech zaburzeń koncentracji uwagi. 13. Unikanie poleceń zakazujących różnych czynności i zastąpienie ich nakazem robienia czegoś innego – dziecku z ADHD znacznie trudniej jest zakończyć jakąś czynność, niż rozpocząć nową. 14. Niezauważanie np. wiercenia się w ławce, jeśli nie przeszkadza ono w prowadzeniu lekcji (pamiętajmy przy tym o zasadzie, że nie wolno karać za objawy) – wiele dzieci z ADHD nie jest w stanie jednocześnie siedzieć nieruchomo i uważać. 15. Rozważenie sposobu na „zagospodarowanie” nadmiernej ruchliwości dziecka, jeśli się ona pojawia, np. przydzielenie mu dodatkowej funkcji dyżurnego. 16. Stworzenie zeszytu korespondencji z rodzicami (nie jest to dzienniczek uwag) – dziecko, wychodząc z klasy, powinno mieć w nim zapisane: pracę zarówno ustną, jak i pisemną – jeśli nic nie jest zadane, należy wpisać „Nic nie jest zadane” – wszelkie informacje o sprawdzianach (data, zakres), informacje o tym, co trzeba przynieść następnego dnia do szkoły, kiedy jest wycieczka itp. Bardzo ważne jest, by obok tych wiadomości znalazła się specjalna rubryka na pochwały z danego dnia, za najdrobniejsze sukcesy. Pochwały i nagrody bardzo motywują do lepszej współpracy. Nie należy wpisywać w tym zeszycie uwag oraz informacji o złym zachowaniu! Brak pochwały z danego dnia będzie dla rodziców wystarczającą informacją zwrotną. Biorąc pod uwagę objawy ADHD, trzeba liczyć się z tym, że bardzo łatwo może dojść do zgubienia lub zapomnienia zeszytu. W przypadku jego zgubienia rodzice powinni przygotować nowy, a w sytuacji jego zapomnienia – należy poprosić o wpisywanie tych informacji w innym, używanym danego dnia przez dziecko, zeszycie. 17. Ustalenie z dzieckiem przez każde ze środowisk zasad funkcjonowania i egzekwowanie ich na własnym terenie. 18. Zmianę ławki ucznia – zaleca się, by posadzić dziecko z ADHD blisko nauczyciela (najlepiej w pierwszej ławce) ze spokojnym uczniem, lecz nie najlepszym przyjacielem, najlepiej plecami do reszty kolegów. Należy zadbać, by dziecko siedziało z dala od rozpraszających elementów – okna, kolorowej tablicy itp. Na ławce powinny być tylko potrzebne przedmioty. Oprócz wyżej opisanych zaleceń, mających pomóc dziecku z ADHD w funkcjonowaniu w środowisku, niezwykle istotne są także interwencje ukierunkowane na mogące pojawiać się w przyszłości zachowania o charakterze opozycyjno-buntowniczym na terenie szkoły. U ich źródeł leżą bardzo często doświadczenia z przeszłości, które mogły nauczyć dziecko przyciągania uwagi dorosłych przez negatywne zachowania – także w sytuacji, gdy dorośli reagują krzykiem lub karaniem. Dla niektórych dzieci ważna jest nawet taka forma uwagi z ich psychologiczne pokazują, że karanie w przypadku tak nasilonych objawów przynosi odwrotne do zamierzonych rezultaty, czyli wzrost zachowań niepożądanych. W przypadku dzieci z ADHD niewskazane jest stosowanie punktów ujemnych, odsyłanie ucznia w trakcie lekcji do psychologa/pedagoga, wzywanie rodziców do szkoły, wpisywanie uwag do dzienniczka. W celu zapobiegnięcia powstaniu tego wzorca należy zwracać uwagę na zachowania pożądane, często chwalić dziecko, dawać mu możliwość szybkiej gratyfikacji za poprawne, jasno zdefiniowane sposoby postępowania. W przypadku występowania zachowań niepożądanych sugeruje się, aby ignorować te, które nie zakłócają funkcjonowania klasy, i ustalić system zasad oraz konsekwencji grożących za poważniejsze naruszenia. Jak więc odróżnić objawy ADHD od nieposłuszeństwa? ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka, a nieposłuszeństwo jest wyuczonym zachowaniem. z ADHD mogą osiągać dobre i bardzo dobre wyniki w nauce. Każde trudne zachowanie należy traktować początkowo jako niepożądane, ale niezależne od dziecka. 2. Zdarza się, że dziecko choruje na jeden z podtypów ADHD z przewagą zaburzeń uwagi, bez objawów nadruchliwości i impulsywności. Często dotyczy to dziewczynek. Takie dziecko uznawane jest za grzeczne, ponieważ nie przeszkadza otoczeniu. Czasem ma opinię zdolnego, ale leniwego. 3. ADHD nie zwalnia z obowiązku szkolnego, konieczności bycia posłusznym i punktualnym. Diagnoza oznacza tylko tyle, że otoczenie dziecka musi zastosować odpowiednie strategie radzenia sobie z objawami. 4. Strategie stosowane w opiece nad dzieckiem z ADHD są skuteczne także w odniesieniu do innych dzieci. 5. Dzieci z ADHD, ponieważ są impulsywne, nie uczą się na karach. Motywacja i nagradzanie działają na nie najskuteczniej. 6. Współpraca z rodzicami jest niezbędna, ale przy zachowaniu zasady, że nauczyciel może oddziaływać na to, co dzieje się w szkole, a rodzic na to, co ma miejsce w domu, nie odwrotnie. Dlatego warto, aby szkoła wspólnie z rodzicami wypracowała takie obszary oddziaływań, na które oba środowiska mają realny wpływ, np. dotyczące pracy domowej albo wyciągania konsekwencji – w obu środowiskach powinny być one takie same za to samo konkretne zachowanie. 7. ADHD nie jest wskazaniem do nauczania indywidualnego. 8. Wiele osób z ADHD nie wyrasta z objawów, z tego względu opieka nad nimi trwa przez cały okres edukacji. 9. ADHD jest zaburzeniem ujawniającym się w nudnych sytuacjach. Ważne jest zatem, by w szkole nie było nudno. 10. U większości dzieci z ADHD występuje dysleksja lub dysgrafia. Przy takich zaburzeniach dziecko szybko się buntuje i przestaje lubić szkołę, gdy wymaga się od niego wyłącznie korzystania z umiejętności, które są zaburzone nie z jego winy. Niepodjęcie odpowiednich działań może rodzić skutki w postaci gorszych wyników w nauce, niestosowania nabytej wiedzy w szkole i poza nią, zachowań agresywnych w stosunku do otoczenia i rówieśników. Wszystko to powoduje, że dzieci te kontynuują edukację w systemie nauczania indywidualnego, powtarzają klasę albo zostają umieszczone w klasie integracyjnej. Szacuje się, że około 50–60 proc. dzieci z ADHD jest zawieszonych w prawach uczniach, a około 10–30 proc. przestaje chodzić do szkoły i nie kontynuuje nauki w szkole średniej. A przecież wielu z nich to dzieci o wysokiej inteligencji i dużych możliwościach, których nie potrafią wykorzystać ze względu na swoje objawy. Przy odpowiedniej pomocy dorosłych mogą osiągać dobre wyniki. Autorem jest lek. med. Anna Zielińska –rezydentka Oddziału Psychiatrii Wieku Rozwojowego Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie, w trakcie specjalizacji z psychiatrii dzieci i młodzieży. Pracuje także w przyszpitalnej poradni oraz w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii Dzieci i Młodzieży w Zagórzu Szpital w Józefowie. Jest członkiem zespołu prowadzącego badania kliniczne oraz Stowarzyszenia Aktywnie Przeciwko Depresji. Autorka publikacji popularnonaukowych z zakresu psychiatrii dziecięcej.

Adhd w szkole jak pracować z dzieckiem z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej za 44.75 zł. Cena: 44.75 zł Sklep: madbooks.pl Kup teraz Adhd w szkole jak pracować z dzieckiem z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej za 44.75 zł w księgarni madbooks.pl Wydawca: GWP Kategoria: Książki naukowe i popularnonaukowe ISBN: 9788374895972

Wstęp………2Rozdział 1. Zrozumieć ADHD Istota ADHD………4 Przyczyny występowania zaburzenia………6 Objawy ADHD………9 Diagnoza ADHD………14 Metody diagnozowania………16 Współwystępowanie innych zaburzeń………19 Rozdział 2. Uczeń z ADHD Edukacyjne potrzeby dziecka z ADHD………22 Dostosowanie otoczenia do dziecka nadpobudliwego………23 Wpływ zaburzenia na naukę szkolną………26 Praca licencjacka nauczyciela z dzieckiem nadpobudliwym………31 Klasa integracyjna jako środowisko dla dziecka zaburzonego………35 Rozdział 3. Metody leczenia ADHD Farmakologiczna pomoc dziecku………38 Psychologiczna pomoc dziecku………41 Praca licencjacka rodziców z dzieckiem nadpobudliwym………47 Współpraca rodziców z nauczycielami……… 50 Zakończenie………53 Bibliografia………57 Pobrań : 0 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Po wpisaniu kodu, kliknij "Pobieram PDF/DOCX", pobieranie rozpocznie się automatycznie Koszt 25 zł netto | 30,75 zł brutto Moduł 1: Rozpoznawanie dziecka z 1. Objawy ADHD. Rozpoznawanie dziecka z ADHD. ADHD na terenie przedszkola/ szkoły. 2. Odróżnianie ADHD od innych problemów i zaburzeń. 25.09.2023 - 09.10.2023 r. Moduł 2: Dostosowanie wymagań 1. Konsekwencje ADHD. edukacyjnych do indywidualnych 2. Dostosowanie oto czenia, metod, sposobów, organizacji
Prawa dziecka nadpobudliwego to temat bardzo kontrowersyjny. Zwłaszcza dla nauczycieli, dla których te dzieciaki są bardzo trudnymi. Zaraz pojawiają się pytania i stwierdzenia, ze przecież nie można mówić o prawach gdy dziecko nie wypełnia obowiązków, że jeszcze tego brakuje by dzieci miały więcej praw, że już mają same prawa, że dzieci przez to stają się bardziej bezkarne i agresywne. Nie wolno jednak łączyć praw i obowiązków. Prawa są szersze niż obowiązki. Obowiązki każdy jakieś ma. Wynika to z roli jakie w życiu prezentujemy: lekarz, matka, uczeń. Każdy z nas ma jakieś obowiązki bo nakłada to na nas Konstytucja. Dziecko również je ma. Jednak gdy dziecko nie wypełnia obowiązków nie wolno zabierać mu jego praw! Jeśli ktoś nie wypełnia obowiązków powinien ponieść za to określone konsekwencje, które wynikają np. w szkole ze statutu. Prawa dziecka nie powinny być też łączone z jakimkolwiek systemem wychowawczym np. wychowaniem bezstresowym. Raczej każdy system powinien być stosowany uwzględniając prawa dziecka. Prawa dziecka są potrzebne gdyż staja się narzędziem pracy nauczyciela, psychologa, pedagoga. Pozwalają na rozgraniczenie niedopuszczalnego łamania praw od uprawnionego ograniczenia praw. Dają poczucie pewności i pozwalają bronić się przed nieuzasadnionymi atakami ze strony dzieci, rodziców, dyrektorów o łamanie czy nie przestrzeganie praw dziecka. Należy pamiętać, że prawa dziecka są prawami człowieka mającego specyficzne potrzeby, któremu należy się specjalne traktowanie. Chronią przed siłą większości po to żeby ochraniać godność, osobowość dziecka, jego indywidualność i niepowtarzalność. Istota praw dziecka zawarta jest prawie międzynarodowym np. Konwencja o ochronie praw dziecka, Konstytucji RP, ustawach oraz aktach niższego rzędu , którym jest statut szkoły. Muszą jedne z drugich wynikać, a my jak chcemy zmienić rzeczywistość naszych dzieci musimy pamiętać o tych najwyższych. Statut szkoły musi zawierać wszystkie prawa dziecka, musi mówić co robić gdy owe prawa są łamane, musi być jawnym - zawsze mamy prawo do niego zajrzeć oraz musimy wiedzieć, że mamy wpływ na to co będzie w nim zapisane. Zmian w statucie dokonuje Rada Szkoły i Rada Pedagogiczna. ADHD i szkoła nie zawsze idą w parze. Prawa dzieci z ADHD są szczególnie łamane co odnotowało z pięciokrotna siłą w 2002 roku Biuro Rzecznika Praw Dziecka. Dziecko z ADHD w szkołach nadal jest źle postrzegane. Źle postrzegane nie tylko przez nauczycieli ale również przez rodziców innych dzieci. Szkoła często nie spełnia zadań jakie wynikają z prawa oświatowego .Szkoły często nie wiedzą jak zapewnić dziecku specjalne warunki nauki. Najczęściej łamanym prawem w szkołach jest prawo do prywatności. Pisanie petycji przez rodziców i szkoły, robienie wywiadówek i rozmowy bez zainteresowanych rodziców. "Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym". Nauczyciel nie może powiedzieć, że np. Jaś ma ADHD dlatego jest tak traktowany itp. Prawo do prywatności to zakaz ingerowania w sprawy, które należą do prywatnych, zakaz rozpowszechniania informacji, które organy administracyjne w tym szkoła zebrały na temat dziecka. Nic nie może się dziać bez naszej zgody czy wiedzy o naszych dzieciach. Czyli jak nauczyciel sporządza opinię nawet na prośbę sądu powinien o tym poinformować rodziców. Dzieci są tez często dyskryminowane z powodu ADHD. Należy pamiętać, że dyskryminacja to traktowanie osób w identycznej sytuacji w sposób różny ale również dyskryminacja jest traktowanie osób w różnej sytuacji w sposób jednakowy! Pamiętajmy, że ADHD jest pewnego rodzaju niepełnosprawnością więc musimy traktować te dzieci troszkę inaczej bo ich organizm jest nieco inny. ADHD jest zaburzeniem genetycznym, które wymaga leczenia ale którego wyleczyć się nie da. Przez umiejętne postępowanie możemy jednak poprawić funkcjonowanie dziecka. Objawy ADHD nie są winą dziecka ani jego rodziców, nie powodują też, że nauczyciel jest nieprofesjonalny. Dyskryminacją będzie więc ocenianie dziecka za objawy. To jest tak jakbyśmy oceniali kogoś kto nosi okulary i nie widzi dobrze tekstu z planszy czy tablicy. Jednak ADHD nie może być wymówką. Objawy zagrażające dziecku i innym powinny być ukarane, powinno się wyciągnąć określone konsekwencje. Każde dziecko zagwarantowane ma również prawo do nauki. Do 18 roku życia nauka jest obowiązkowa .Należy też pamiętać, że nie wolno usuwać dziecka ze szkoły rejonowej. Dziecko i my rodzice mamy prawo do otrzymywania informacji, prawo do posiadania poglądów i pytania dziecka o zdanie oraz wyrażania swojego zdania. Na terenie szkoły dziecko musi znać reguły .My zaś mamy również prawo do wglądu w dokumentacje szkoły dotyczącej jej sposobu funkcjonowania, wgląd do informacji zbieranych przez szkołę na temat naszego dziecka. W statucie muszą być zawarte rodzaje nagród i konsekwencji, sposoby przenoszenia ucznia np. do innego gimnazjum, jak skreśla się dziecko z listy uczniów, tryb odwoławczy od decyzji itp. Dziecko musi mieć zagwarantowane odpowiednie warunki pobytu w szkole, zapewniające mu bezpieczeństwo. Musi wiedzieć jakie są konsekwencje i kary. Konsekwencje powinny być zgodne z prawem ochrony przed przemocą. Oznacza to, że dziecko ma być traktowane w sposób godny.. Dziecko ma również prawo do wolności wypowiedzi .Prawo do swobody wypowiadania swoich opinii, przekonań, prawo do wypowiedzenia się na temat treści nauczania, możliwość wyrażania opinii dotyczących postępowania wobec uczniów itp. Poglądy dziecka nie mogą wpływać na ocenę ich postępów w nauce! Warto wspomnieć też o możliwości ograniczenia praw dziecka. Możemy ograniczyć prawa dziecku ale tylko regulaminem. W szkole statutem. Ograniczenie jednak musi być proporcjonalne do wykroczenia, musi czemuś służyć i być uzasadnione. Co robimy gdy prawa dziecka są łamane? W statucie szkoły musi być zapis o trybie składania skarg w przypadku naruszenia praw ucznia oraz tryb odwołujący się od kar. Kolejnym etapem jest skarga do dyrektora szkoły dalsza droga to Kuratorium - jeśli sprawy dotyczą nadzoru pedagogicznego. Skargi na funkcjonowanie szkoły, nieprawidłowości w wykorzystaniu budżetu, zatrudnienia kierujemy do Urzędu Miasta i Gminy. Tekst opracowany przez Agatę Majda - Polskie Towarzystwo ADHD na podstawie wykładu Joanny Pietrasik i Moniki Szaniawskiej „Uwarunkowania prawne dotyczące dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych w szkole" podczas konferencji „Diagnoza zespołu nadpobudliwości psychoruchowej".10 kwietnia 2006 r. Warszawa.

W przejrzysty sposób oddzielają fakty od mitów i podpowiadają, jakie kroki należy podjąć, gdy zauważymy u dziecka pierwsze symptomy zaburzenia. Omawiają kwestie dotyczące akceptacji osoby z ADHD, funkcjonowania dzieci z tym zespołem w domu dziecka czy rolę szkolnego asystenta ucznia.

Fot. Fotolia ADHD - Zespół nadpobudliwości psychoruchowej Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych z jakimi spotykamy się u dzieci w wieku szkolnym. ADHD jest rozpoznaniem medycznym i psychologicznym, co oznacza, że dziecko z tym zaburzeniem znajduje się w tej samej grupie co uczniowie z cukrzycą, niedowidzący czy borykający się ze specyficznymi problemami szkolnymi takimi jak dysleksja czy dysgrafia. Dziecko z ADHD ma trudności w szkole nie dlatego, że jest niegrzeczne, ale z powodu objawów, które nie są zależne od jego woli. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej stanowi rozwojowe zaburzenie samokontroli. Obejmuje zaburzenia koncentracji uwagi, nadmierną impulsywność i nadruchliwość, przy czym nasilenie tych trzech składowych może być różne i w inny sposób kształtować zachowanie dziecka. Dzieci z zaburzeniami koncentracji uwagi łatwo rozpraszają się pod wpływem bodźców z otoczenia, mają kłopoty z kończeniem żmudnych i długich zadań, zapominają o ważnych informacjach, gubią różne rzeczy, mają trudność w skupieniu się na jednej czynności, często nie słyszą co się do nich mówi. Zobacz także: Czy ADHD wiąże się z agresją? Uczeń z ADHD w szkole Wymienione wyżej symptomy bardzo konkretnie przekładają się na sytuację szkolną. Uczeń bez częstego przypominania zapomina, co miał zrobić, nie czyta poleceń do końca, na klasówkach popełnia liczne błędy z nieuwagi, a nie z braku wiedzy, ma trudności z samodzielnym wykonaniem złożonych zadań, zapomina o czym czyta, nie potrafi rozplanować prac pisemnych, pisze wolniej niż inne dzieci, gubi przedmioty, nie pamięta, co było zadane lub co trzeba przynieść na lekcje. Nasilenie kłopotów z koncentracją uwagi zmienia się zależnie od sytuacji. Dzieci z ADHD lepiej koncentrują się w bardziej ustrukturyzowanym otoczeniu, w kontakcie indywidualnym lub gdy są motywowane do wykonania zadania. Stopień koncentracji może różnić się na poszczególnych lekcjach, ponieważ dziecku łatwiej się skoncentrować na tym, co go interesuje i pracuje wtedy na układzie motywacji, a nie na koncentracji. Nadruchliwość to nadmierna, nieuzasadniona ruchliwość dziecka, która nie ma żadnego celu. Może być irytująca dla osób z nim przebywających. Objawia się niemożnością usiedzenia długo w jednym miejscu oraz nadmierną gadatliwością. Uczeń z nadruchliwością jest bardziej hałaśliwy niż rówieśnicy, w czasie lekcji wierci się w ławce, wstaje, chodzi po klasie, co może przeszkadzać w skupieniu innym dzieciom, w trakcie przerwy biega, żeby rozładować swój niepokój, mówi dużo i szybko. Zobacz także: Nadmierna impulsywność u dziecka - w czym się przejawia? Nadmierna impulsywność natomiast wiąże się z brakiem umiejętności kontrolowania zachowań oraz przewidywania konsekwencji swoich działań. Dziecko nadmiernie impulsywne nie potrafi czekać na swoją kolej, ma trudności w przewidywaniu konsekwencji, działa bez zastanowienia, nie umie zaplanować swoich działań, często wtrąca się do rozmowy i przeszkadza innym w pracy. W szkole przerywa nauczycielowi i dzieciom podczas odpowiedzi, udziela odpowiedzi na pytanie zanim zostało ono zadane, ma kłopoty z działaniem w grupie, w zabawach z rówieśnikami nie umie zaczekać na swoją kolejkę, nie przewiduje konsekwencji, więc łatwo może ulec wypadkowi lub dać się namówić rówieśnikom do robienia rzeczy niepożądanych. Dodatkowo uczeń impulsywny nie potrafi wyciągać wniosków z poprzednich doświadczeń oraz mimo znajomości zasad nie umie się do nich zastosować. Wymienione wyżej objawy znacznie utrudniają funkcjonowanie w szkole zarówno w relacjach z rówieśnikami jak i w uzyskiwaniu wyników w nauce adekwatnych do możliwości dziecka. Warto jednak pamiętać, że dzieci z ADHD są zwyczajnymi dziećmi, które mogą zachowywać się grzecznie, ale też czasem prezentować zachowania niepożądane. Dlatego ważne jest, by odróżniać objawy ADHD od celowych niegrzecznych zachowań i nie karać ich za to, na co nie mają wpływu. Źródło: FreeMind Centrum Psychoterapii Indywidualnej i Grupowej Zobacz także: Jak pomóc dziecku cierpiącemu na ADHD?
04aiU.